De verwoestende grip

Ik herinner me een periode, waar in ik enorm bang was om de controle te verliezen. Niet alleen over het eten natuurlijk, maar ook alles daaromheen, en vooral: veel dingen in mijn leven. Ik wilde een tijdlang alleen maar bepaalde voedingsproducten eten, want anders zou ik "ziek" worden. Is dit ook een vorm van een eetstoornis? Het kwam er pas bij kijken, toen ik begon met herstellen. Het herstellen ging in het begin goed, in de zin van dat ik me goed kon houden aan een bepaalde eetlijst. Daarnaast mocht ik niet meer overgeven. Ik begon steeds vaker last te krijgen van neigingen tot extreem streng gedrag jegens mijzelf.

Ik wilde de controle vasthouden, en dus op een andere manier compenseren. De kunst voor mij, bleek, was uiteraard om dit juist niet te doen. Om stapje voor stapje die controle iets los te laten, zou ik verder zijn gekomen. Hoe banger ik werd om die controle te verliezen, hoe meer ik bezig was met wel of niet eten in mijn gedachten. Er ging geen uur voorbij waarin ik niet aan eten dacht.Wat zal ik gaan eten straks? Zal ik nu alvast gaan eten? Zal ik iets extra's eten? Zou ik kunnen stoppen met eten als ik één koekje zou eten? Enorm lastig en beschamende gedachtes wat mij betreft. Eigenlijk kwam het er op neer voor mij dat de controle vasthouden (en dus een eetstoornis hebben) een stuk makkelijker en voor meer opluchting zorgde, dan de controle los te laten. Ik voelde bij het laatste al snel vies, vreemd of een veelvraat. Ik voelde me dan een ongecontroleerde draak, en moest me schamen voor alles wat ik gegeten had en was onaantrekkelijk voor mijn omgeving. Heel vreemd, zo'n gevoel. Echt een eetstoornis-gevoel.

Tegelijkertijd, was ik bang om nooit meer normaal met eten te kunnen omgaan. Ik was bang dat mensen me niet meer leuk zouden vinden, ik een tientonner zou worden van al dat eten de hele tijd, en nooit meer een gevoel van controle te kunnen ervaren in mijn leven. Deze angsten kwamen vooral naar boven tijdens een periode van herstel. Wanneer ik iets verwachtte van mezelf, ergens voor moest gaan staan.

Vaak werkt het ook averechts: zo graag controle willen hebben over iets, dat je dan júist doorslaat ergens in, en zo de controle sowieso verliest. Vreemd is dat. Dit kan, denk ik, op allerlei gebieden in het leven voorkomen, maar voor mij geldt het dus vooral met eten. Bijvoorbeeld als je heel streng voor jezelf bent en denkt: één snoepje, that's it! En dan toch: één snoepje worden er twee, en voor je het weet denk je "ach, nu is het toch al verpest, laat ik het dan maar helemaal verkeerd doen, ik begin morgen wel weer met streng zijn." En ja hoor, weg controle...

Hoe ervaar jij dit?

- Liefs, Romy -