Je snapt er niks van

Ik ben altijd heel open geweest over mijn eetstoornis. Als ik er over vertel, zeg ik dat mensen mogen vragen wat ze willen. Ik kan namelijk zelf bepalen wat ik wel en niet wil vertellen. Mensen durfden hierdoor gemakkelijker op mij af te stappen of door te vragen en zo hielpen we een hoop misverstanden uit de weg en voelde ik me veel meer begrepen.

 

Veel mensen snappen niet dat er buiten anorexia ook andere eetstoornissen bestaan. Veel mensen snappen niet dat het niet om eten gaat. Veel mensen snappen niet dat het een ziekte is. Veel mensen snappen niet dat het geen schreeuw om aandacht is…. Een eetstoornis is niet leuk, nee je bent er niet trots op. Het is niet je eigen keus. Het is je hoofd. Waarin stemmen en gedachtes tegen je schreeuwen wat je moet doen. Het is moeilijk om er tegenin te gaan en het voelt als onmogelijk. Vergeet niet, als er niets zeker is, is alles nog mogelijk.

 

Ja ik heb anorexia. Nee je verwacht het misschien nu niet, maar ik heb het wel. Je ziet het inderdaad niet, het zit in mijn hoofd. Ik ben niet de enige. Er zijn veel jongens en meiden die ik ken die met het zelfde struggelen. Beoordeel mensen niet op hun uiterlijk, je weet niet wat er achter zit. Je kan er mensen mee kwetsen. Mensen zijn mensen. Er zijn verschillende kleuren, soorten en maten. Dat maakt ons mens. Dat maakt ons uniek. Het maakt hoe we zijn wie we zijn. En dat is heel mooi.

 

“Boulimia, dat zijn toch graatmagere meiden die niks eten?” “Als je weer gewoon eet ben je toch weer beter?” “Maar je eet toch?” “Kom zeg, we zijn nu toch veel verder?” Dit zijn dingen die ik de afgelopen tijd veel heb gehoord. Stereotypen. Mensen hebben een vooroordeel over eetstoornissen. Eetstoornissen, ze zijn er in verschillende soorten en maten (letterlijk) en ook vooral: in verschillende stadia.

 

Alweer tien jaar geleden heb ik allerlei verschillende opnames gehad voor mijn eetstoornis Boulimia Nervosa. Ik heb in het ziekenhuis gelegen met een sonde, aan de monitor en infuus met vocht, bedrust gehad en alles erop en er aan. Ik heb ook een klinische opname gehad. En nu, nu is het anders. Nu eet ik, ja ook gewoon brood en volle yoghurt. Nu doe ik dingen, ja ook hele dagen. Ja, nu heb ik een gezond gewicht. Ja ik heb nou weer een redelijk normaal leven, maar ik ben nog lang niet beter. Bij vlagen heb ik nog steeds behoefte aan hulp voor boulimia en depressie. Ik heb nog steeds paniekaanvallen. Ik vind nog steeds dingen eng. Ik heb nog steeds een heel laag zelfbeeld. Waarom denkt iedereen dan dat ik nu opeens weer beter ben? Omdat mensen het niet snappen. Veel mensen snappen niet dat het NIET om gewicht en getallen draait.

 

Wanneer het beter gaat, blijft een eetstoornis en de gevolgen je soms nog lang achtervolgen. Herinneringen bleven lang aanwezig. Dat kost vooral tijd. Maar ook (vooral) mijn omgeving moest wennen de nieuwe Romy die voor zichzelf kon zorgen en vrolijk was. En weer stuitte ik én mijn omgeving op onbegrip. Mensen die geen eetstoornis hebben gehad, snappen vaak geen bal van waar jij nu eigenlijk mee bezig bent. Ik heb dat mijn omgeving nooit verweten, al ben ik er wel jaren lang keihard tegenaan gelopen. Vreselijk die opmerkingen, het onbegrip en het eenzame gevoel dat ik er tijden door heb gekend. Maar toch eigenlijk ook fijn om zulke gezonde geesten om je heen te hebben die zich er niets bij kunnen voorstellen dat je jezelf dit aan doet.

 

Ook wordt er nog vaak gedacht dat ik mezelf dik vind, terwijl ik mijn lichaam juist prima vind op dit moment, ook al ben ik zwanger en verandert alles. Ze denken ook dat ik nog steeds heel erg let op wat ik eet of zeggen heel duidelijk bij het avondeten dat ze voor een andere soort vet hebben gekozen om in te bakken, omdat dat gezonder is en ik dat vast fijn zou vinden...

 

Ook toen ik beter werd begreep mijn omgeving opnieuw niets meer van me. Sommige dingen begrepen ze beter, maar ondertussen ontstond er ook juist veel verwarring. Mensen deden nog heel voorzichtig, maar anderen dachten juist dat ik meteen weer alles mee deed. Niet alleen voor en tijdens, maar ook na mijn eetstoornis stuitte ik dus op onbegrip.

 

Ik vond dat ze er weinig aan konden doen, maar toch voelde ik me er soms eenzaam door. Want als ze me wel zouden begrijpen, had ik me veel minder alleen gevoeld in deze herstelperiode. Mijn ouders wisten bijvoorbeeld amper wat ik nou precies deed in therapie. Ze wisten wel wat, maar hoe ze zich dat voor moesten stellen, geen idee.

 

Ik weet nog goed dat ik vaagjes vertelde dat ik een eetstoornis had, en mensen op school in de pauze verbaasd vroegen waarom ik dan toch een boterham at. Maar ook die keer dat ik zei dat ik een eetstoornis had en ik meteen niet meer uit eten gevraagd werd door vrienden. Zoveel mensen snappen helemaal niets van eetstoornissen...

 

Ook als het slecht gaat werd lange tijd gedacht dat ik meteen weer slecht zou eten. Natuurlijk heb ik in zware periodes ook af en toe getwijfeld of ik recht overeind zou blijven staan. Maar steeds die vraag; Eet je wel goed? Ben je niet afgevallen? Als het even wat minder gaat was soms best jammer. Zeker als het al jaren geleden is. Dan voelt het een beetje als wantrouwen. .

 

Die vragen mogen voor mijn part vervangen worden door; Hoe voel je je? Houd je het allemaal nog een beetje vol? En dat soort dingen. Het gaat inmiddels niet meer over eten. En toch kunnen sommige mensen om mij heen mij echt geloven als ik zeg dat ik van mijn eetstoornis af ben. Weinig mensen denken dat het kan. En slechts enkele mensen geloven me echt als ik zeg hoe normaal mijn relatie is met mijn lichaam en eten.

 

Ook als je herstellende bent of van je eetstoornis af bent kun je nog op onbegrip stuiten. Zo kwam had ik laatst een fotoshoot voor een interview en vroeg iemand daar heel subtiel of ik light of gewone cola wilde. Ze keek ervan op dat ik normale nam en vroeg ‘'Maar hoe zit dat dan, als je een eetstoornis hebt gehad?'' Mensen begrijpen er soms echt helemaal niets van...

 

Dat wantrouwen en onbegrip is dus iets wat je misschien wel altijd een beetje zult houden als je te maken hebt (gehad) met een eetstoornis. In welke vorm en mate dan ook, het is er en hoort erbij. Boos zijn op de mensen die het onbegrip naar je tonen, heeft echter helemaal geen zin. Maar toch, uitleg geven, helpt altijd.

 

Hoe ervaar jij dit?

 

- Liefs, Romy -