Je kan niet altijd aan iemand zien of diegene een eetstoornis heeft. "Je ziet er goed uit Room" of "Heb jij een eetstoornis? Je ziet er toch gewoon goed uit.", dit soort dingen heb ik vaker dan eens te horen gekregen tijdens mijn strijd tegen boulimia.
Voor iemand met een eetstoornis kunnen dit soort woorden heel zwaar zijn. Deze goedbedoelde opmerkingen kunnen dan ook verkeerd opgevat worden. Mensen zien jouw "normale" kant, maar diep van binnen, daar zit die eetstoornis. En dan voel ik me eenzaam. Waarom kunnen alle mensen om mij heen wél van het leven genieten, naar feestjes gaan, uiteten gaan en sporten zonder bijkomende zorgen? Terwijl iedereen om mij heen kon genieten van leuke dingen, was ik druk met mezelf. Ik voelde me vaak oppervlakkig, omdat ik alleen maar bezig was met ideeën over hoe ik moest eten en hoe ik eruit hoorde te zien. Het lukte me echter niet om hiermee te stoppen.
Achteraf gezien, denk ik dat dit komt door een enorm laag zelfbeeld. Iedereen was overal beter in dan ik. Ik probeerde iedereen een plezier te doen. Daarnaast voelde ik me egoïstisch vanwege het feit dat ik een eetstoornis had. Ik voelde me dus schuldig én vond dat ik te veel bezig was met mezelf. In de periode dat van boulimia ben ik mijn uiterste grenzen overgegaan. Ik deed dingen die in mijn stoutste dromen nog niet bij me paste. Eigenlijk alles waarvan ik ooit dacht 'nee, dat zou ik echt nooit doen’, heb ik wel gedaan. Ik zat tot mijn oren in de boulimia en zag op dat moment geen andere uitweg dan toe te geven aan extremiteiten.
Ik hoorde van andere eetstoornis-patiënten dat zij wel eens bevroren brood aten tijdens een eetbui. Ik weet nog dat ik toen dacht, wie doet dat nou? Tot het moment toen ik mezelf plotseling terugvond, middenin de nacht, kauwend op bevroren brood omdat alles op was. Ik schaamde me diep, maar deed het toch zelf, en mijn zelfbeeld werd hier niet beter van. Mijn zelfbeeld was al laag, maar door alle stomme dingen die ik deed, werd het nog slechter. Ik voelde me schuldig tegenover mijn omgeving. Wie doet er nou zulke rare dingen?! Ik wist heel goed hoe het hoorde, en dat wat ik tijdens mijn eetstoornis deed niet normaal was, maar toch overspoelde mij het gevoel, en kon ik er niet mee stoppen.
Soms kun je je erg geraakt voelen door emoties van anderen. Soms lukt het dan niet om daar goed mee om te gaan, en door die emoties vermoeid raken. Je kan dan een soort burn-out-gevoel krijgen. Ik merkte dat ik me hier, misschien mede door mijn eetstoornis, in herkende. Ik was zo druk met mijn eigen bestaan, dat ik door mijn eigen emoties al uitgeput raakte. De emoties van anderen werden mij dan al snel teveel.
Als ik bijvoorbeeld veel mensen achter elkaar zag, kreeg ik een intense behoefte aan rust. Ik moest dan even "bijkomen". Vooral als je ook over jezelf moet praten tijdens een afspraak. Misschien best een herkenbaar probleem: je hebt dan het gevoel te veel te zijn. Je wil wel praten over jezelf en je problemen, maar tegelijkertijd ben je een soort van bang dat je er iemand (weer) mee tot last bent. Dat iemand denkt ‘ach, daar heb je haar weer met haar problemen'. Dit is een angst die ik zelf erg herken.
Ik was dus veel met mezelf bezig en het bijzondere is: ik nam mezelf dat tegelijkertijd erg kwalijk. Vaak vergeet je dat een eetstoornis een ziekte is, waar je niet zomaar even snel vanaf komt...
- Liefs Romy -
Reactie schrijven