Tja, als het me allemaal weer eens te veel wordt, kan ik altijd op je terugvallen. Weinig is verder belangrijk voor me. Ik ben er niet gelukkig mee, maar ik durf ook geen afstand te nemen van je. Want ja, je bent mijn veilige thuisbasis...
Vaak, als je met een eetstoornis nog thuiswoont, en wil mee eten met je gezin of ouders, kan er écht veel en vervelende spanning ontstaan door het eten op zich. Geen gezellig moment met elkaar, maar de eetstoornis rouleert de boel. Het klinkt makkelijk, om dan je eetstoornis maar zijn zin te geven. Je kookt voor jezelf, eet apart en een andere maaltijd dan de rest van het gezin, en daarmee lijkt de spanning voor jou uit de lucht. Er is dan geen gedoe in je hoofd of ruzie. Ik heb dit jarenlang zo gedaan. Ik kookte voor mezelf, want dan had ik zelf de controle. Eigenlijk puur omdat het zo makkelijker was, gingen mijn ouders hierin mee. Ik snap het wel, en betwijfel of ik het anders zou doen op den duur... Als ouder moet je sterk in je schoenen staan elke keer weer die spanning te omarmen aan de eettafel. In een gezin waarin iemand eetgestoord is, overheerst die dan vaak ook. De sfeer kan dan vervelend zijn of veel spanning bevatten. Zo lijkt het dus beter om de eetstoornis maar te laten overheersen, zodat iedereen rust heeft. Dat voelt prettig voor degene met de eetstoornis. Want ja, krijgt de eetstoornis zijn zin, dan krijg jij je zin. En dus, geen geruzie aan tafel.
Maar ja, uiteindelijk kom je hier niet veel verder mee. Je wordt als het ware gepamperd doordat je eetstoornis de macht krijgt, en zal je er dieper en dieper in komen vast te zitten. Het allerliefst wil je deze angst van avondeten met je familie natuurlijk overwinnen. Dat is het beste voor jou, en daarmee zet je een beginstap in het elimineren van je eetstoornis. Het is natuurlijk makkelijker om iemand die verslaafd is zoet te houden, en zogenaamd te helpen met een dagelijkse fix, want er is zóveel meer kraht voor nodig om de verslaafde écht te helpen en hem of haar te weigeren in die behoefte. Pas dan help je iemand écht, althans, meer dan wanneer je je ogen er voor sluit. Ik zelf denk dat je het beste kan beginnen met bijvoorbeeld een "cheat day". Dus één dag in de week, bijvoorbeeld een vrijdag of in het weekend, dat je doet wat je zelf wil qua eten en dus je eigen gang gaat. Misschien wordt het dan makkelijker voor je, en kun je hier ook naartoe leven als je het lastig hebt doordeweeks. Vaak overheerst je eetstoornis als op dagelijks niveau, dus je kan hiervoor best een regel instellen. Kijk of het voor je werkt, het zou een stap in de goede richting zijn.
En vergeet niet: voor je eetstoornis kan het áltijd makkelijker, sneller, gezonder, meer of veel minder. Het is iets wat niet stopt, dus houdt hier rekening mee. Weet dat het gaat om een psychische ziekte, die je nóóit gelukkig zal maken. Je kan daarom maar beter zo vroeg mogelijk beginnen met het de kop indrukken. Een eetstoornis is erg veranderlijk, en rammelt aan alle kanten aan je gevoelens en emoties. Het loopt daarom niet samen met de werkelijkheid, al voelt dat voor jou wel zo. In het begin gaf mijn eetstoornis me echt een kick, ik voelde me sterk en geweldig als ik een bepaald doel behaald had, en dat liet me voelen alsof ik heel wat bereikt had. Uiteindelijk moest ik wel bedenken ten koste van wat ik dit allemaal aan het doen was. Mijn gezin, familie, vrienden en relaties gingen er allemaal stuk voor stuk aan kapot.
Gauw na het ontwikkelen van mijn eetstoornis wa dit het enige wat mij nog op de been hield. Al snel veranderde mijn glorieuze gevoel in een naar gevoel, waar ik me niet meer prettig bij voelde, maar ja, ik hoefde in ieder geval niet bezig te zijn met alle spanningen buiten mijn eetstoornis om. Het werd mijn schijnveilige thuishaven. Het leek allemaal zo mooi, een goede oplossing voor het niet kunnen omgaan met problemen en dagelijkse beslommmeringen
Eigenlijk maak je je lichaam kapot, en zak je dieper en dieper in een mentale val. Je komt eigenlijk geen stap verder in je leven als je je eetstoornis je leven laat bepalen en beheersen. Ik zelf heb het zo ervaren, ineens leek de tijd stil te staan. Al mijn leeftijdsgenootjes gingen verder, namen stappen in het leven, en ik stond erbij en keek er naar, samen met mijn eetstoornis. Je hoeft de lat niet enorm hoog te leggen en het hoeft zeker niet allemaal perfect te zijn en te gaan. We zijn mensen, en maken fouten.
Soms kan het zelfs prettig zijn en voelen om in therapie te gaan. Hulp te vragen, en je verantwoordelijkheden tijdelijk uit handen te geven. Je hoeft dan even niet over alles na te denken, te plannen, over te piekeren. Voor sommige meiden is het een heel, heel stiekeme droom om opgenomen te worden. Anderen delen je dag in, en je kan zelf geen fouten meer maken. Het voelt dus wel veilig. Dit betekent natuurlijk niet dat je niet voor jezelf kan zorgen! In therapie leer je juist om te delen hoe het écht met je gaat, je emoties en gevoelens onder ogen te komen en hierover te praten met anderen. Je mag om hulp vragen! Dit is beter dan wanneer je je lichaam en hoofd eerst zoveel schade aanricht...
Toen ik nog klein was, was alles zo simpel. Ik was vrolijk, blij, verdrietig of boos. Gewoon, zoals het ging. Ik was nooit bang voor de toekomst en piekerde al helemaal niet over het verleden. Toch, hoe ouder ik werd, hoe meer gevoelens door elkaar gingen lopen, en ik werd me bewust van mijn emoties en wat deze voor gevolgen hadden. Hoe meer eetstoornis ik toe liet, hoe minder ik ging voelen. Dat was prettig, ik had eindelijk rust. Althans, dit dacht ik. Ik hoefde me zo helemaal niet meer druk te maken over ingewikkelde emoties en andere spannende dingen. Ik was er niet blij mee, maar ook niet boos of verdrietig in dat moment. Eigenlijk was ik een soort hersendood. Ik leefde niet écht meer, mijn gevoelens en alles stonden op 0. En, tja... toch is het hebben van gevoelens belangrijk voor een gelukkig en volwaardig leven. Elk gevoel en emotie hebben een functie in je leven en mogen er ook zijn.
Ik was vroeger erg onzeker. Ik voelde me niet erg thuis in mijn eigen lichaam, en was onzeker over mijn doen en laten en de persoon die ik was. Ik tilde erg zwaar aan alles, vaak kan ik dat nog steeds wel doen. Ik heb dan het gevoel alles fout te doen en geen controle te hebben over dingen. Het leven gaat soms voor mijn gevoel aan me voorbij, en ik ren er achteraan zonder ergens bij te kunnen. Hoe ouder ik werd, hoe sneller alles ging, en ik wilde zekerheid in mijn leven. Weten waar ik aan toe was. Die zekerheid dacht ik te hebben gevonden in mijn eetstoornis. Als ik deze maar had, leek alles goed te gaan, kon ik mijn controle op de vrije loop laten gaan. Maar ja, welke prijs betaalde ik er voor? Ik raakte alles kwijt, langzaamaan, en raakte dieper verwikkeld in een eenzijdige strijd.
Hoe langer mijn eetstoornis voortduurde, hoe vertrouwder het ging voelen. Ik was naar mijn idee niemand zonder mijn eetstoornis, en dat vond ik een heel eng gevoel. Ik had het gevoel dat als ik zou herstellen, dat er niets van me zou overblijven. Ik moest toch maar gewoon mijn eetstoornis behouden, want dat was veel veiliger... Het voelde als bekend terrein, maar dat maakt het nog niet veilig of prettig. Iets nieuws verkennen is altijd eng, net als ergens aan wennen. Er ligt alleen nog zoveel moois in de wereld, en het is zonde om dat allemaal te laten liggen vanwege eetproblemen. Een écht veilige plek, juist weg van je eetstoornis. Een plek waar je jezelf kan zijn, om hulp kan vragen, op jezelf kan rekenen. Ergens waar je kan ademen, rust hebt en vooral: geen eetstoornis hebt. Het bestaat, echt.
- Liefs, Romy -
Reactie schrijven