Ik wil geen beslissingen maken, maar ik wil wel iets doen... Ik wil vooruit, maar ik heb het gevoel dat ik door mezelf tegengehouden word. Ik voel dat ik op sommige momenten dieper zit dan jaren geleden. Ik wil het er niet bij laten zitten, maar elke keer, elke dag weer strijden maakt me zo ontzettend moe...
Het onbegrip, de vooroordelen die er rond zijn. Iemand die in het ziekenhuis ligt met een gebroken been of wat dan ook, daar heeft iedereen begrip voor, maar iemand die in het ziekenhuis ligt omwille van een zelfmoordpoging en psychische problemen, gaat veel mensen boven het hoofd. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Heeft een opname überhaupt zin? Het is niet zo dat als ik terug thuis kom, ik het niet meer alleen hoef te doen. Dan begint alles opnieuw en moet ik het verder zelf uitzoeken. Die kans is aanwezig, dat ik er niks mee opschiet, al die goedbedoelde hulp, en dan heb ik zoveel tijd van mijn leven verspild aan die hulp waar ik niks aan heb gehad.
Een eetstoornis vraagt om controle, en levert het je ook. De controle die voor mij alles waard is. En tóch, ergens diep van binnen, zou ik die controle uit handen geven, en dat iemand anders waar ik vertrouwen in heb bepaalt wat ik zou eten, hoe vaak, wanneer, hoeveel. Die alles voor me bepaalde, alle patronen in mijn leven. De nare weg van herstel is zo lang, en voelt zo ontzettend tegennatuurlijk. Het voelt helemaal niet oké om tegen mijn eetstoornis in te gaan. Ik zou het wel willen, maar ik kan het niet. De tweestrijd die ik voer, is zo heftig. Ik moet iedere dag weer opnieuw proberen te veranderen, te vechten om me "normaal" te voelen. Het lukt me niet om de keuze te maken, iedere dag weer opnieuw. Ik blijf slecht voor mezelf zorgen en eigenlijk mijn toekomst een soort van "uitstellen". Ik hoef er zo in ieder geval niet bewust mee bezig te zijn.
Het liefst zou je willen dat iemand het voor je uit handen neemt. Iemand anders de controle geven over jouw leven, je wilt dat iemand de verantwoordelijkheid voor jouw bestaan op zich neemt. Je wil dat iemand je optilt en meeneemt naar een veilige plaats. Je bent zo ontzettend moe en op, van het vechten, van het dagelijks leven. Je wil zo graag herstellen, maar dan moet je door al die narigheid heen en al die gevoelens "omarmen". Je wil alles zo graag weer normaal hebben, zoals vroeger, maar de weg er naartoe, nee, daar bedank je voor. Kon iemand dat maar van je overnemen, die weg van herstel... Zodat je zelf geen keuze hoefde te maken.
Maar gaat het wel om een keuze? Een keuze die ik kan maken? Ik denk deels, omdat ik er nog niet klaar voor ben om elke dag weer de keuze te maken voor herstel. Ik zou dan elke dag mijn angsten moeten aangaan, mezelf confronteren met nare gevoelens en negatieve emoties. Ik voel me hier zeker niet sterk genoeg voor, en blijf het uitstellen, ook uit angst. Wat de oorzaak ook is, er is een reden voor dat ik de stap niet zet. Een reden, die jij wellicht ook hebt in jouw situatie als je dit leest, en die je niet te verwijten valt. Je moet niet boos op jezelf zijn hierom.
In mijn vorige blog schreef ik al over "weer gewoon gaan eten", en dat dit heel veel gevoelens met zich mee kan brengen. Dit kan te maken met zoveel achterliggende oorzaken. Misschien weet je niet eens dat je er zo over denkt, en gaat het wel onbewust. Het is geen kwestie van geen zin hebben, of mensen bezorgd willen maken of er dun uit willen zien. Het is geen kwestie van er anders uit willen zien, ondergewicht hebben. Zie het als een metafoor: als je niet kan rennen, ga dan lopen!
- Liefs, Romy -
Reactie schrijven