Ik besefte niet meteen, in het begin van mijn eetstoornisdagen, wat een grote impact kon hebben op het hebben van een relatie, met je partner, je vriend of je vriendin. Ik wist niet dat het kon leiden tot stemmingswisselingen, eenzaamheid, terugtrekking en angst. Ik wist ook niet dat de gevolgen hiervan konden resulteren in een gebrek aan emotionele beschikbaarheid voor je vriend, vriendin of partner. Naarmate ik het verzweeg voor mijn partner, hoe groter de afstand tussen ons werd.
Ik droeg het als een geheim fenomeen in mij mee. Ik was eenzaam en hield het angstvallig verborgen. Niemand mocht het merken. Toen ik een vriend kreeg, kwam ik tot de angstige vraag of ik het hem moest vertellen of juist niet? Lang heb ik het verborgen gehouden, omdat ik niet wist waar ik aan leed. Toen het mij duidelijk was wat een eetstoornis was, kwam ik tot de vraag hoe ik het mijn partner moest vertellen. Hoe kon ik iets vertellen wat voor mij nog steeds moeilijk was om uit te leggen?
Ik wilde er graag voor mijn partner zijn. Ik hield veel van hem, maar vaak was ik niet in staat dit lijfelijk of emotioneel te laten blijken. Hierdoor worstelde ik met schuldgevoelens. Wat was ik toch voor een partner? Waarom wilde ik niet knuffelen? Hij wilde mij liefde en warmte geven en ik drukte hem weg. Waarom? Ik had die liefde en warmte juist zo nodig. Waarom had ik geen respect voor mijn eigen verlangens en wensen? Wat was ik toch een vreemde vrouw! Steeds meer kwam ik tot de ontdekking dat het geheim tussen onze relatie in ging staan.
Soms leidde mijn eetstoornis tot een conflict of tot een ruzie. Mijn partner maakte zich zorgen om mij en probeerde mij te helpen. Hij wist dat ik van knuffelen hield, van lijfelijke aanraking. Waarom duwde ik hem weg? Waarom deed ik zo vreemd? Mijn eetstoornis veroorzaakte dat ik soms geen nabijheid wilde. Ik merkte dat intimiteit en seksualiteit verminderde. Dat kwam doordat ik me onzeker voelde over mijn lichaam. Ik was niet mijn eigen gelukkig ik. Ik kon niet optimaal gelukkig zijn. Ik wilde mijn partner vertellen dat er iets tussen ons in stond, maar hoe deed ik dat? Hoe vertelde ik mijn partner dat ik aan een eetstoornis leed? Toen het eindelijk duidelijk voor mij werd ging ik naar de huisarts. Hij raadde mij aan dit zo snel mogelijk mijn man te vertellen. Ik vond het heel moeilijk, want ik schaamde mij diep.
Ik dacht dat er iets niet aan mij klopte en stopte het zo diep mogelijk weg. Vaak dacht ik: de mensen moesten eens weten wat voor stomme meid ik ben. Dat denkcirkeltje ging mij steeds meer benauwen. Tot ik op een dag besloot het mijn partner toch te vertellen hoe raar ik in elkaar zat. Ik zocht een geschikt moment. Een rustige plek waar wij niet gestoord konden worden en ik ongehinderd kon uitspreken wat mij bezig hield.
Ik koos ervoor om open en eerlijk te zijn. Ik legde eerst in zijn algemeenheid uit wat een eetstoornis is en welke symptomen men ervaart. Daarna vertelde ik wat de eetstoornis voor mij betekende en hoe het dagelijks mijn leven beïnvloedde. Dat was voor mij het moeilijkste gedeelte. Veel emoties kwamen hierbij naar boven. Tenslotte wilde ik mijn partner betrekken in mijn herstel, zodat ik er niet meer alleen voor stond. Ik vroeg hem of hij bereid was mij emotioneel te ondersteunen of vond hij het beter dat ik professionele hulp aanvroeg...
Aan het eind van het gesprek beloofden wij elkaar dat ik open zou blijven communiceren. Hoe makkelijk is het om elkaar onderweg weer te verliezen. Hoe moeilijk is het om elkaar vast te blijven houden... Helaas zijn wij inmiddels uit elkaar. Omdat ik niet goed heb kunnen communiceren en de eetstoornis (vaak) de overhand heeft gehad in onze relatie. Begin dus op tijd met je partner erbij te betrekken; houd het niet voor je. Mijn huisarts zei me: "als je partner ziek is, bijvoorbeeld kanker zou krijgen, ben je er ook voor/hem haar. Dat is hier het zo goed het geval."
Liefs, Romy
Reactie schrijven