Ik ben altijd een gevoelig kind geweest. Had stemmingswisselingen, en vond het heerlijk om uren alleen op mijn kamer te spenderen en sloeg schoolreisjes en verjaardagsfeestjes het liefste over. Toen iemand in mijn omgeving ooit eens aan me vroeg of ik me herkende in Autisme, voelde ik me beledigd. Ik kon er niet over uit dat deze persoon zo over mij dacht. Autisten, dat zijn toch mensen die in hun eigen wereldje leven? Autisten, dat zijn toch mensen die zo goed zijn in rekenen en geen behoefte hebben aan contact?
Ik ben nooit echt gepest, maar toch voelde ik me nooit helemaal hetzelfde als mijn klasgenoten. Was ik hier nou de enige aparte? Was het raar dat ik dit niet wilde? Al die aandacht, ik stond opeens in de spotlights. Ik voelde opeens heel veel en op de meest uiteenlopende, onverwachte momenten stroomden er tranen over mijn wangen.
Sinds ik een dochter heb, ben ik me gaan verdiepen in Autisme. Aan het onderzoeken wat autisme nou precies is en hoe het zich bij mij uit. Autisme heeft een enorm spectrum en kan zich voordoen in allerlei soorten en maten. Persoonlijk heb ik vaak last van overprikkeling en dingen komen vaak harder binnen dan ze zijn bedoeld. Dit heeft zeker weten bijgedragen aan een negatief zelfbeeld. Verder ben ik erachter gekomen dat veel autisten sommige signalen van hun lichaam minder duidelijk kunnen aanvoelen. Zo voelen ze bijvoorbeeld niet goed wanneer ze naar de wc moeten of wanneer ze moe zijn. Hierdoor gaan ze vaak over hun grenzen heen, wat weer bijdraagt aan de overprikkeling. Het komt voor dat autisten geen duidelijk hongergevoel hebben, wat kan bijdragen aan restrictieve eetstoornissen. Ook kan het er juist voor zorgen dat de verzadiging lastig te herkennen is, of dat honger wordt verward met vermoeidheid. Tot en met mijn puberteit lag ik na het eten altijd met een pijnlijke, volle buik op de bank. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en vond ik dat het tijd was voor verandering. Voortaan zou ik na het eten een stevige avondwandeling maken.
En wat hielden die calorieën nou precies in? Hoeveel had ik er nodig en hoeveel verbrandde ik er op een dag?
Vandaag ben ik 32, en zit nog steeds in de mallemolen om gediagnostiseerd te worden met Autisme Spectrum Stoornis. Heel lang zat ik in een ontkenningsfase. In veel dingen herkende ik mezelf wel, maar in heel veel ook niet. "Vast een foutje gemaakt", maakte ik mezelf wijs. Maar hoe meer ik erover leerde, hoe meer ik mezelf ook begon te begrijpen. Opeens kon ik verklaren waarom ik ben geworden wie ik ben en hoe ik dit had kunnen meemaken. Ik begreep steeds beter hoe ik mijn planning het beste kon indelen en dat het niet gek was om op bed te liggen nadat mijn sociale knop de hele dag aan had moeten staan. Opeens begreep ik waarom ik soms geen honger voel en soms juist heel extreem.
Een ander typerend beeld van autisme zijn de sterke, soms bijzondere obsessies die iemand kan hebben. Hoe mijn obsessie met calorieën en gewicht verder ging, hoef ik de meesten van jullie niet uit te leggen. Ik vond steeds meer 'grip' op mijn voeding en mijn gewicht. Ik voelde me sterk en fit en dat moest ik dag in dag uit zijn, want het gaf me zo’n goed gevoel. En dat terwijl het van binnen helemaal niet zo goed ging... Ik herinner me nog dat mijn obsessie met calorieën tellen, overging in de obsessie met eten en herstellen. Ik weet nog goed dat ik googelde hoe eetstoornisherstel nou eigenlijk in z’n werk ging. Natuurlijk was daar geen concreet antwoord op, maar wat ik wel veel langs zag komen was dat je moest 'eten, eten en eten'.
Oké, dacht ik. Dan gaan we gewoon eten. Natuurlijk ging het niet zo makkelijk. Hoewel de angst verminderde voor het eten zelf, was de hele eetstoornis nog enorm aanwezig. Ik pakte mijn Boulimia verschijnselen aan, maar niet de hele eetstoornis. Ik kreeg vaker en meer last van eetbuien die ik vaak compenseerde met alles wat er maar in mijn hoofd opkwam behalve braken. Ik was de grip volledig kwijt.
Maar het belangrijkste dat ik heb geleerd, is dat autisme over het algemeen nog altijd in een slecht daglicht staat. Waar ik vroeger als onwetend meisje op de rode knop had gedrukt bij alleen het al het woord 'autisme', zie ik tegenwoordig in dat autisme ook heel veel voordelen met zich mee kan brengen (mits je weet hoe je ermee om kan gaan). Jezelf leren kennen is een levenslang proces. Hiervoor hoef je niet per sé een stempel te hebben, al kan dit er soms voor zorgen dat je weet in welke richting je moet zoeken. Soms lijken we het eindpunt wel te weten, maar, naarmate we verder komen in dit proces blijkt het dat er toch meer is dan we in eerste instantie dachten...
Liefs, Romy
Reactie schrijven