Keihard, voelt het oordeel van een ander over mij. Een diepgewortelde pijn komt opzetten. Een pijn van niet goed genoeg zijn. Een pijn die ik al mijn gehele leven meezeul, die mij vaak genoeg onderuit haalt of geheel met de grond gelijk maakt. Dagenlang kan ik er mee zitten, soms zelfs weken. Een belemmerende overtuiging van pijn die ik vanaf jongs af aan ben gaan geloven: ik ben niet goed genoeg. Een persoonlijk relaas dus, over oude pijn opnieuw inzetten en transformeren.
Schuldgevoelens, verdriet, onzekerheid, afgekeurd worden... Ik voel me heel klein. Alle gevoelens passeren de revue. Ik voel het: deze gevoelens worden getriggerd door mijn verleden. Het oude verhaal dat we allemaal wel herkennen uit ons leven: niet goed genoeg zijn, je niet (helemaal) gezien voelen, niet gehoord voelen, er niet bij horen...
Een verhaal dat eigenlijk niet echt klopt, omdat we het gewoon zelf geschreven hebben. We hebben het aangeleerd, misschien aangeleerd gekregen, overgenomen, opgepikt gedurende ons leven. Het is ingeprent vanuit onze jeugd, door onze ouders, familie, omgeving, noem maar op. Soms zijn we ons daar niet van bewust, dat we dit doen. Helaas gaan we zo in dit verleden geloven, en als gevolg daarvan wijzen we onszelf af. Voel je oude, vergane pijn.
Mijn eerste reactie op een negatief gevoel is om mij langdurig te wentelen in deze heftige emoties die ik dan voel. Er helemaal in worden meegezogen en mij een slachtoffer voelen die in een hoekje kruipt. Mezelf onzichtbaar maken, door de grond willen zakken. Als een gebeten hond die met staart tussen zijn benen afdruipt naar zijn mand.
Terwijl ik deze emotionele pijn ervaar, kruipt de fysieke pijn in mijn maag. Mijn lichaam laat me voelen dat het aandacht nodig heeft. De diepgewortelde, oude pijn moet gezien worden. Net als wijzelf.
Dat is namelijk de enige manier waardoor deze oude pijn kan transformeren en helen. De enige manier om deze diepgewortelde pijn los te kunnen laten, is om hem er te laten zijn, te zien, elke keer een beetje meer.
Als ik opnieuw in mijn gedachten schiet en in het verleden beland, verleg ik mijn aandacht naar mijn ademhaling. Dit lukt lang niet altijd, maar is het wel mijn doel. Het wordt makkelijker om daar doorheen te ademen. Ik ga hier net zolang mee door totdat het rustiger in mij wordt en ik voel dat het voor nu klaar is. Als het dan even klaar is, komen we tot een nieuw inzicht: het oordeel van een ander gaat eigenlijk over zichzelf, en deze persoon mag zichzelf hierop aankijken.
Ik laat het los.
Liefs, Romy
Reactie schrijven