"Aan de grens"

Ik ervaar een chronische, heftige leegte. Ik weet niet wie ik écht ben. Daar ben ik te twijfelachtig voor. Ik kom intens binnen, en richt me daarna náár binnen. Ik ben onvoorspelbaar, passioneel en heftig. Ik heb tevens een vrij inadequaat zelfbeeld: wie ben ik eigenlijk?

 

Ik spiegel me aan degene met wie ik te maken heb. Zit ik tegenover een zelfverzekerd iemand die mij de les leest? Ik werk mee. Ik neem een rol aan die passend is per situatie. Ik pas me aan aan het gedrag van de ander. Ik weet niet welke rol ik zelf aan moet nemen, maar ik kopieer je perfect. Ik weet vaak direct wat iemand van mij verwacht of verlangt, en pas mij daar op aan, waar en hoe dan ook.

Ik weet meestal wat passend gedrag is, ook al voel ik mij niet echt zo. Soms doe ik maar wat. Herken mezelf niet in mijn gedrag. Mensen zien mij als een extravert, sociaal iemand. Ben ik dat wel?

Ik kan ook schuw zijn, ik denk zwart-wit, of ik weet het helemaal niet. Ik heb geen mening. Ik doe er alles aan om iemand zo ver en lang mogelijk bij me weg te houden.

 

Ik wanhoop over het leven, ga door diepe dalen, ga langs hoge bergen, lach om alles, maak rake opmerkingen, ik huil, ik lach met tranen en huil met snikken. Ik bedrijf de liefde met het leven, met iedereen die erin komt. Ik laat iemand lachen, ik neem je mee, ik kots je uit, ik laat je gaan.

 

Goed.

Ik wilde mezelf beter leren begrijpen. Voor mezelf, maar vooral voor mijn omgeving.

Er was iets dat mijn constant aanhoudende gedrag kon verklaren, maar die brug kan ik zelf alleen slaan door erover te praten. Het gaat voor mij niet om een ziekte die ik snel verkondig aan de rest van de wereld.

Het gaat niet om hoe het zich bij mij specifiek uit, en waar ik het moeilijk mee heb. Het is ook een deel wat mijn omgeving van mij ziet en meemaakt, en waarbij zij niet in mijn hoofd kunnen kijken.

 

Het gaat er om wat jíj hierbij voelt. Het is niet afstotelijk, je ziekte is niet afstotelijk, het is menselijk.

Voor mij voelde het lang raar en onwennig om hier open over te zijn. Het zijn kronkels in mijn hoofd die mij creatief en onzeker tegelijk maken. Het voelt misschien heel gek en onwennig om hier open over te zijn.

Het zijn kronkels in je hoofd die je zelf al die tijd raar en slecht hebt gevonden en die er na een diagnose misschien niet normaler op zijn geworden. Maar er niet over praten - en zelf aan de destructiviteit ten onder gaan - helpt ook niet.

 

Ik denk dat het heel belangrijk kan zijn om de mensen om je heen toe te laten in die kwetsbaarste momenten en bij die meest intieme gedachtes. Ze zijn menselijk, ze komen ergens vandaan en je hoeft daar niet alleen doorheen. 

 

En die vooroordelen... Misschien blijven die er altijd wel, maar dat betekent niet dat het in jouw leven altijd een grote rol hoeft te spelen.

Waarschijnlijk herken je je op voorhand niet eens in de meeste vooroordelen, des te vervelender dat je er toch mee te maken kan krijgen.  Je hoeft niet alle antwoorden te hebben, je mag er ook gewoon zijn.

 

Soms slaat je stemming om. Gebeurt er iets, vaak weet ik niet eens meteen wat, en voelt alles anders.

Dat is lastig, vervelend en verwarrend, maar het hoort erbij.

Je gevoelens op dat moment erkennen is het moeilijkste en tegelijkertijd het belangrijkste om te doen.

Ja, ze zijn misschien veel te heftig en te extreem in verhouding tot wat er gebeurt is. Je hebt misschien zelf geen idee wat de aanleiding nu precies is, maar ze zijn er wel en ze vragen ontzettend veel van je op dit moment. Dat erkennen en daar even bij stilstaan, helpt.

Dat jouw gevoel er mag zijn betekent niet dat het meteen opgelost is en dat je gelijk alles moet snappen.

Maar het is er nu eenmaal en als je dat kunt accepteren, kun je verder kijken. 

 

Ik voelde me zo schuldig om hoe ik ben. Ik ben vreselijk: ik moet me inhouden, waarom gebeurde dit? Elke misstap, elke kleinste "uitbarsting", maakte ik veel groter. Terwijl je juist die vergeving van jezelf zo hard nodig hebt.

Alleen dan, kun je verder met je dag.

 

Liefs, Romy