"Ik sta aan de roulette van mijn lijf, en zet in op rood. Alles leidt me oneindig af, maar niet van de afleiding zelf".
Ik dacht de hele dag aan eten, een obsessie die mijn dagritme bepaalde. Chocoladecroissants, citroentaartjes, schuimgebak, kokosmakronen en witte chocola. Iedere behoefte die zich aandiende moest binnen een half uur worden bevredigd. Ik at voor 20 mensen in nog geen uur tijd. Wachtte niet tot mijn mond leeg was, propte me gewoon helemaal vol, al lopend, lachend en zwaaiend naar mensen om me heen. Gewoon als een mens die zich verlustigd aan wat eten. Het vlees is zwak, het publiek is streng.
Ik kan geen oplossing voor mijn boulimia bedenken. Zelfs geen afdoende verklaring. Ja, je hebt wetenschap, genetica, aanleg. Psychoanalyse. De psycholoog of psychiater, die afkeuring zijn of haar werkwijze heeft opgenomen. Zeg dat je je goed voelt, en je psychiater zegt dat het erger is dan hij al dacht, omdat je alles hebt verdrongen. Verwacht van mij geen kritiek op de maatschappij. De politiek correcte discussieprogramma's op tv tegenwoordig, veranderen ons in een vloeiende beweging in slachtoffers. Boulimia en andere eetstoornissen dateren van ver voor de minirok, en jong en knap willen blijven is geen uitvinding van de 21e eeuw. Of je nu knap, slim, mooi of alles bent, het doet er niet toe: als je maar bewondering oogst. En ik? Ik "koos" er voor om twee hele broden weg te eten en ze weer uit te braken. Zo onuitstaanbaar alledaags voelde ik me.
Voor mij betekent boulimia hebben enorme hoeveelheden eten, snel eten, altijd maar eten, eten zonder erbij na te denken. Met grote happen, schrokkend van wat dan ook maar tegelijk, als je mond maar vol is. Niet kauwen, nooit, gewoon naar binnen schrokken, nooit het gevoel verzadigd te zijn. Ik at overdag, gedurende een werkdag, op straat, naast de winkels, in de drukke straat. Ik zocht een half uur erna een strategische plek op waar ik in rust en anonimiteit mij kon ontdoen van mijn maaginhoud. Ik had kort de tijd. Openbare toiletten, toiletten in cafés of restaurants het liefst, waar ik niet zou worden opgemerkt door een chagrijnige kroegbaas.
Het verhaal van een meisje dat haar opgekropte boosheid uitbraakt. Het verhaal van een prinses die zichzelf beschadigt om aan de koninklijke eisen te kunnen voldoen die ze zichzelf heeft gesteld. Braken als manier gebruiken van communiceren zonder haar dromen te verraden. Mijn boulimia beperkt zich niet tot eten, ik sta heftig in het leven. Ik weiger een slachtoffer te zijn, maar soms voelt het wél een beetje zo.
Ik geloof dat het leven vluchtig is. Je bent de wind die huilt en het gras dat buigt. De prinses van de lippenstift, literatuur en die overal heen fietst. Mooie jurken, en alles wat glimt en blinkt. Ik ben me pijnlijk bewust van de tijd die verstrijkt. Ik ben verliefd, ik ben een opgewonden standje. Ik ben bang voor nietsdoen en verveling, maar ik verveel me nooit. Ik ben niet genezen, van zo'n stoornis genees je niet. Ik ben in ieder geval van de antidepressiva af. Ik ben gewoon ziek. Ik ben dol op mijn man, mijn kind, ik ben een getrouwde vrouw en heb een mooie dochter. Ik ben bang om oud te worden. En wat dan nog? Braken bij jezelf opwekken heeft nooit iemand er ooit van weerhouden te beminnen en bemind te worden. Eén op de vijf vrouwen. Ik ben niet de enige, en verberg het dan ook niet. Ik denk namelijk niet dat ik ooit (helemaal) genees van deze merkwaardige kwaal.
Liefs, Romy
Reactie schrijven