Al sinds ik me kan herinneren voel ik me vaak heel leeg. Ik vond het altijd moeilijk te bedenken wie ik nou eigenlijk was. Ik kan me erg goed herinneren dat een leraar op de middelbare school mij vroeg om mezelf te omschrijven in een paar woorden. Ik dacht aan cijfers die ik haalde, dat ik kon leren en creatief was. Maar, eigenlijk zeggen deze dingen nog steeds niks over wie je bent als persoon.
Ik vind het ook knap dat mensen al zo snel wisten welke studie ze wilden gaan volgen na hun middelbare schooltijd, en later welke baan ze wilden gaan invullen. Ik weet niet wat ik leuk vind, of wat bij me past. Er is zoveel wat ik leuk vind. Van alles een beetje. Ik werkte als voice-over en kort in de zorg. Ik werd depressief, jarenlang was mijn identiteit weggevallen, na mijn eindexamen was er weinig meer van mij over. Ik ging naar een psycholoog, maar dit had vrijwel geen effect, ondanks dat ik er jarenlang wekelijks over de vloer kwam.
Tegelijkertijd had ik last van enorme eetbuien die hele dagen konden duren, in de wanhopige hoop om de leegte die ik elke dag ervaarde op te vullen. Letterlijk. Hoeveel ik ook at, de leegte bleef, werd zelfs erger. Die zat niet in mijn lijf, maar in mijn hart, hoofd, en was onmogelijk op te vullen met eten. Ik haatte mezelf en spuugde mezelf letterlijk uit. Dat werd mijn identiteit. Me bezighouden met eten, eetbuien en dit zorgde dat ik ergens grip op kreeg in een wereld waarin ik me vreemd voelde. Mijn eetstoornis zorgde er tegelijkertijd voor dat ik me extreem ging isoleren en nog vreemder werd voor de wereld. Het leek een controlemiddel, maar dat is het echt niet. Ik had geen enkele controle, anders had ik wel normaal gedaan.
Waarom wilde ik die leegte zo graag ontwijken? Waarom heb ik een eetstoornis: wat is de functie ervan? Wat is de oorzaak en functie van mijn extreme gedrag? Wat wil ik niet ervaren? Het is zo omgekeerd, juist als ik veel wil voelen, ben ik niet bang om gevoelens te hebben en te tonen, maar dat is wél zo. Ik wilde bepaalde dingen graag voelen, zodat ik andere dingen weer niet zou voelen. Ik voelde me ten alle tijden kwetsbaar.
De leegte in mijn leven ontwijken bleek een tijdelijke oplossing voor onzekerheden en angsten, maar het loste niets op.
Wat ik vooral lastig vind aan de leegte voelen, is de "neutraliteit" die het meebrengt. Ik vul dingen graag zwart/wit in, ongewild. Als leegte niet positief is, is het direct negatief. Het leven gaat in ups en downs. Dit is logisch, en helemaal niet erg, maar wel iets waar ik mijn weg niet goed in kon vinden.
Jarenlang ging dit zo door, tot ik werd opgenomen in een crisis in het regionale ziekenhuis. Dit voelde als falen. Het was zinloos, toen ik daar op mijn kamertje lag, dood van binnen en buiten, ik voelde me eenzamer dan ooit. Waar zou dit naartoe gaan? Zoals ik het nu beschrijf, zo zag ik het toen overigens niet. Ik was vol hoop, wilde vechten voor een normaal leven, een fijn bestaan, liefde en vooral: een normaal eetpatroon! Ik zag dat mijn leeftijdsgenoten bezig waren met werk en studie, terwijl ik op een crisiskamer lag in het donker. Ik voelde me een sukkel. Maar had het zelf gedaan.
Nog steeds heb ik geen antwoord op allerlei vragen, en ben inmiddels een half leven verder. Ik heb een man en een dochter gekregen, een gezin en een huis, maar toch ben ik diep van binnen nog dat kleine meisje die zich van alles afvraagt en een leegte ervaart.
Waar komt zo'n leegte-gevoel nu vandaan? Het had bij mij te maken met een gemis en een gebrek aan verbondenheid. Opgroeien in een stabiele thuissituatie zorgt er vaak voor dat je je geliefd voelt en verbonden met je familie. Hierdoor ben je in staat om je op een gezonde manier te hechten aan mensen. Soms wordt dit proces verstoord, door wat dan ook, en dan wordt dit moeilijker, ook, of vooral, in het latere leven. Ik ontdekte later dan ook dat ik me met niemand echt verbonden voelde, en me niet geliefd voelde. Ik had hier wel helaas een grote behoefte aan. Ik wilde graag erkenning en zocht dit bij artsen, verpleegkundigen en therapeuten. Ik hunkerde naar een vorm van acceptatie, omdat ik dit erg miste, maar zocht dit bij de verkeerde mensen. Dit zorgde voor een groot gat, en het voelde daardoor alsof er altijd iets miste.
Trouwens, dit hoef je niet alleen te ervaren als je depressief bent.
Er zijn veel mensen die gewoon samenwonen, een leuke relatie hebben en een mooie carrière, en zich desondanks ook wel eens leeg voelen. Soms kan dit dan zijn door een gebrek aan liefde, maar dit hoeft niet uit je relatie voort te komen. Het kan ook zijn dat je je ei niet goed kwijt kan in je leven, of nergens de sleur van je dagelijks leven in kwijt kan.
Als ik naar mezelf kijk, herken ik me in beide situaties. Ik kon me als jongvolwassene niet altijd écht openstellen, soms ook wel, maar mijn relaties bleven voornamelijk oppervlakkig en liet anderen nooit helemaal zien wie ik echt was. Relaties bleven daardoor dus relatief oppervlakkig. Voelde me niet écht verbonden. Iets waar een mens van nature behoefte aan heeft.
Later in het leven leerde ik gaandeweg dat het belangrijk is om eerlijk te zijn over wat je voelt, over wat er speelt in je leven, en je kwetsbaar op te stellen. Dit doe ik dus al een hele tijd. Maar ik kan me voorstellen dat je hier in het begin moeite mee hebt, omdat je bang bent dat mensen je afwijzen. Dit is niet zo. Sterker nog, vaak waarderen mensen je eerlijkheid, kwetsbaarheid en zullen ze je juist steunen. Ze accepteren je, met je leuke en minder leuke kanten. Hierdoor vult het gat, dat zo in de weg zit, zich alsnog met liefde. Een eetstoornis máákt je leeg.
Liefs,
Romy
Reactie schrijven