Ik heb een vrij gewone jeugd gehad, veel vriendjes en vriendinnetjes, een liefdevol gezin, (weliswaar met wat haken en ogen, maar ja, wie niet?) Ik had een goede middelbare schooltijd, hobby's en zou me gaan focussen op een leuke studie die bij me zou passen.
En toch voelde ik me slecht. Ik worstel met een mensonterende eetstoornis, met achterliggende problematiek. In mijn hele leven heb ik er alles aan gedaan die oorzaak te achterhalen. Door eindeloos gesprekken te voeren met verschillende psychologen en psychiaters, artsen, maar ook via EMDR en hypnotherapie, waar ik door een bekommerende huisarts ooit per ongeluk terecht ben gekomen. Elke keer eindigde ik weer in een nieuw circuit, vragenstukken, nieuwe ronde voorstellen bij de GGZ, dit leverde mij een soort trauma voor de zorg op.
Ik heb inmiddels voor mezelf geaccepteerd dat ik het niet weet en niet te weten kom, want ik vind het erg moeilijk om mijn vinger er op te leggen. Inmiddels verandert het ook niets meer voor mij. Maar toch, alles was destijds oké; waarom heb ik dan toch zo'n ingrijpende eetstoornis ontwikkeld?
Door mijn ervaring te delen, hoop ik een ander te kunnen helpen praten over een eetstoornis. Ik hoop ook dat ik mezelf beter leer kennen door over mijn eetstoornis te schrijven en te delen. Er zijn wat puzzelstukken die nog op zijn plek moeten vallen, maar ook een paar zijn al gevallen door het verwoorden van mijn gevoelens en deze op te schrijven. Met deze blog hoop ik de ervaring te kunnen delen over het gevoel dat je geen goede reden hebt voor je eetstoornis. En te benoemen wat voor mij die subtiele aanleidingen waren tot het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Zelf heb ik vóór mijn eetstoornis nooit een 'groots trauma' meegemaakt, toch kreeg ik een eetstoornis en hield het nooit meer op. Hoe komt dat toch?
Na lang leven met een eetstoornis besef ik me hoe minder grote oorzaken een ziekte in de psyche teweeg kunnen brengen, bijvoorbeeld omdat je er aanleg voor hebt. Er hoeft geen trauma aan vooraf te zijn gegaan.
Toch werd ik ziek. Ik heb het er wel eens over met familie en nu vaak met mijn eigen man. Mijn moeder worstelde zelf soms weleens met haar lichaam, maar ik ben hier niet onbewust ongelukkig van geworden, dat kan ik met zekerheid zeggen. Toch legde zij de focus er op dat alles vooral erg goed moest gaan. Wellicht onbewust. Dit legde toch een grote druk op mij. Dat, in combinatie met die genetische aanleg, zou toch in een eetstoornis hebben kunnen resulteren.
Ik denk, hoe vervelend het ook is, gevoeligheid voor een eetstoornis of andere verslaving is genetisch bepaald. Het kan gewoonweg erfelijk zijn. Als er meer mensen in een familie met een eetstoornis kampen, is de kans groter dat het kind het ook krijgt.
Overigens kan ik niet goed met mijn ouders praten over mijn eetstoornis. Ik vind dat jammer en zou er graag over praten en erop reflecteren, want dit mis ik erg. Ik mis een fijn en waardevol gesprek over waarom het zo is gelopen. Zeker nu ik zelf een dochter heb. Hierdoor liggen er puzzelstukken verloren in de ruimte. Maar wat niet gaat, dat gaat niet.
Nog een trigger voor een eetstoornis is op dieet gaan. Ikzelf ben van mening dat het schoonheidsideaal vaak onterecht benoemd wordt als aanstichter van een eetstoornis, máár, als je er gevoelig voor bent, kan een lijnpoging dit zeker triggeren. Ik heb nooit een eetstoornis gekregen omdat ik dunne vrouwen zag in tijdschriften, máár, het onrealistische schoonheidsideaal speelde er wellicht wel een rol in. Het kan ook een beeld zijn waar je je onbewust meer op gaat focussen, waardoor je ongemerkt steeds zieker wordt.
Als je een eetstoornis of verslaving ontwikkelt, wordt toch al snel naar je opvoeding gekeken. Is je opvoeding wel goed gegaan? Waarom worstelt je kind hier nu mee? De opvoeding kan zeker een rol spelen in het ontwikkelen van een eetstoornis. Het hoeft echter niet te betekenen dat het dan slecht gaat thuis. Ik kom uit een goed gezin, liefdevolle ouders die álles voor mij deden en hun liefde vaak toonden. Er waren wel veel ruzies en soms afwezigheid van mijn vader, maar geen eetstoornissen of andere problematiek.
Dan het karakter. Wellicht dat dit ook een rol kan spelen. Ik ben van mezelf vrij angstig, onhandig en chaotisch. Ik heb altijd een negatief beeld van mezelf gehad, zonder goede aanleiding. Dit heeft ongetwijfeld een grote rol gespeeld in het creëren van mijn eetstoornis. Op de middelbare school werd weleens aangegeven dat ik niet erg aan het opletten was of dat ik teveel bezig was met andere dingen. Doe ik het niet goed? Ben ik dom? Ook later in het leven gaf ik mezelf altijd van allerlei dingen de schuld. De moeilijkheden die ik al vroeg heb ervaren, hebben geleid tot hardnekkige denkfouten en overtuigingen. Het idee dat ik iets niet zou kunnen, te dom zou zijn, te onhandig zou zijn of te sloom zou zijn, zit er heel diep in.
Dit is er niet van de één op de andere dag met ineens er ingeslagen. Dit is er ingesleten. Door telkens weer tegen ogenschijnlijk kleine zaken aan te lopen, liep ik steeds meer deukjes in mijn zelfvertrouwen op tot het een hele grote deuk werd. Dit heeft absoluut een flinke rol gespeeld in het ontwikkelen van mijn eetstoornis.
Als ik alle kopjes apart bekijk, denk ik niet dat deze op zichzelf voor een leven veranderende eetstoornis hebben gezorgd, maar alles bij elkaar wel. Het is een optelsom van alle factoren die het doen. Het is vrijwel nooit te wijten aan één oorzaak.
Een eetstoornis is een opeenstapeling van kleine en grotere dingen en momenten. Zelfs dan sluipt het erin, niet van de één op andere dag. Als je er zo gevoelig voor bent, zoals ik, en het niet goed kan herkennen, wordt een eetstoornis langzaam steeds een beetje sterker.
Een eetstoornis ontwikkeld zich altijd met een reden, maar hierover hoef je niet te oordelen. Er bestaat geen goede of slechte reden. Eetstoornissen komen helaas in alle vormen en maten, en dat geld nog meer voor de achterliggende problematiek. In plaats van er over te oordelen, kun je beter voor jezelf zorgen!
Liefs, Romy
Reactie schrijven