Ik ga sinds ik moeder ben niet meer uit. In mijn omgeving denken mensen dat dit komt omdat ik een kind heb gekregen en nu burgerlijk zou zijn geworden, maar dit is absoluut niet waar. Integendeel. Ik ben nog steeds de oude Romy van vroeger. Ik zou het kunnen doen, maar ik vind er ook niet veel meer aan. Buiten dat veel van mijn leeftijdsgenoten, die ik ken, nog geen kind hebben en dus een andere levenservaring, ja dat klopt, is er gewoonweg veel veranderd in het uitgaansleven, vind ik. Logisch ook. Ook al ken ik na vijftien jaar uitgaan in Arnhem en Amsterdam heb ik alle clubs en cafés al honderd keer vanbinnen gezien en de mensen erin erbij. Mijn tijd is geweest.
Maar, daarentegen, als ik tegenwoordig wél uitga zit het gros van de mensen zo’n 70 procent van de avond naar hun telefoonscherm te staren. Dat vind ik vervelend, en ook wel onbeschoft. Ik heb een oppas moeten vinden om in deze kroeg te kunnen zitten, en met elke minuut dat ik gedwongen naar iemands voorhoofd moet kijken terwijl die persoon verveeld door zijn sociale media-feed scrolt, kost dat me geld. Want mijn tijd is tegenwoordig kostbaar.
Onze telefoons zitten de hele dag in onze hand gelijmd. Zelfs naar de wc gaat-ie mee. Als er ook maar een kleine stilte valt, een hint van verveling, moet deze meteen opgevuld worden met amusement. Ik doe niet aan codes en sloten op mijn telefoon, want die code is zo ingevuld natuurlijk.
Vooral Instagram is een bodemloze put, waar dagelijks veel van de tijd in verdwijnt. Tijd die je wellicht goed kan besteden aan iets anders. Je kan iets aanleren, afleren, een instrument bespelen, een taal leren, schoonmaken, opruimen, met je kind spelen, of... voor je uit staren. Maar nee, het is erg makkelijk. Even kijken. Iedereen zit op zijn telefoon, in het openbaar, in de metro, in de kroeg, in de trein. Niemand kijkt uit het raam of flirt met elkaar. Deprimerend, maar ook: saai.
En tja, het is niet alleen sociale media, maar ook het nieuws dat zich constant ververst. Al die ellende, al die meningen. Wat heb ik eraan om het allemaal te weten? Natuurlijk is het belangrijk om enigszins op de hoogte te blijven van wat er gebeurt in de wereld.
Misschien neem ik wel zo’n oude Nokia, met alleen een bel- en sms-functie. Eerlijk gezegd klinkt dat als een verademing. Of, nog beter, ik vervang mijn iPhone met een vaste telefoon, een ouderwetse landlijn. Wie of wat me écht moet bereiken weet me te vinden. En de rest gaat mooi langs me heen.
Liefs, Romy
Reactie schrijven