19. september 2020

"Sorry!"

Commentaren: 0

Leven met een eetstoornis is geen lol. Door veel nadruk te leggen op de moeilijkste momenten van je strijd, angst of paniekaanval, wordt het niet makkelijker. Door te lachen, af en toe heel hard te lachen, kan dit je positief houden en gemotiveerd. Een eetstoornis hebben maakt alles net lastiger in het leven. Studeren, werken, meedoen met het dagelijks leen, het kost soms zoveel moeite dat het niet meer lukt. In deze tijd kan de toekomst somber en ver weg aanvoelen. Ik heb soms het gevoel dat mijn leven voorbij is, ook al is het nooit écht begonnen. Het gewone leven lijkt mij niet te lukken. Het levert me op veel momenten gigantisch veel frustratie op. Leven krijg ik maar niet onder de knie.

Het hebben van een eetstoornis voelt alsof alles (langzaam of snel) uit je vingers glipt, en de grond ieder moment onder je voeten weg kan vallen. Het is erg zwaar, fysiek en mentaal. De hele dag onvermoeibaar bezig zijn met eten, braken, eetbuien en plannen is kapotmakend. Er blijft gewoonweg geen tijd over om het "normale" leven in banen te leiden. Genieten is helemaal van de baan. Als ik slecht in mijn vel zit, wens ik dat alles anders zou zijn. Een ander lijf, andere organen, ander karakter en andere hersenen. Mijn glas is leeg. Ik richt me op de dingen die niet goed gaan en die ik anders wil zien. Hierdoor ga ik voorbij aan alles wat er is, mijn grote en gezonde dochter die ik op de wereld heb gezet, en iedere dag opvoed. Positief blijven is het enige wat je kan doen om het leven aan te kunnen. Ik weet niet hoe ik moet leven en zie het soms niet meer zitten. Waar komt dit vandaan? Dit alles? Wat heb ik ooit meegemaakt wat hier ten grondslag aan ligt? Welk verdriet en trauma heb ik nog niet verwerkt? Je eet bij een eetstoornis smoesjes, kotst oppervlakkigheid en gelooft dat het "wel goed komt".