Old habits die hard

Elke dag besef ik het me opnieuw: een eetstoornis gaat niet over eten.  Oude gewoontes komen bij mij altijd weer opzetten, hoe hard ik ze ook heb weggedrukt door therapie of gesprekken met een arts. Ik heb er mijn leven aan gewijd om dingen af te leren. Toch merk ik na een tijdje gedachteloos door het leven gaan, altijd weer hoe ik dagelijks opnieuw 100 keer een bepaald patroon herhaal.

Een hele dag lang controleer ik mezelf, opnieuw en opnieuw. Dat is bijzonder vermoeiend. Deze dwanghandelingen zorgen ervoor dat ik ontzettend gefrustreerd en kwaad word op mijn lichaam e geest en het steeds opnieuw pijn wil doen.

Zowel bewust als onbewust sluit ik me volledig af. Ik weet het, ik merk het op, en toch blijf ik het doen. Ik spreek het uit naar mijn man. In het verleden leerde ik dat er wel mensen zijn die me willen helpen, maar dan wel moeten weten wanneer ik het moeilijk heb, en dat lukt me nu niet. Angst speelt een rol, in alles wat ik doe. Paniek neemt mijn doen over. Alles is daardoor des te vermoeiender. 

Wat ik altijd opmerk, is dat ik tijdens zo'n periode terugval/grijp naar mijn eetstoornis en dwanghandelingen. Ik word geconfronteerd met iets, kan er niet mee omgaan, weet het simpelweg niet, en dan is daar mijn eetstoornis. Een groot gebrek aan sociaal contact zorgt voor vrij intense paniek bij mij. Ik weet niet hoe ik hiermee kan dealen, ik grijp dan terug naar wat ik al ken. Ik moet daarmee oppassen, dat weet ik, ik weet hoe jarenlang herstelwerk in een paar weken of zelfs dagen teniet kan zijn gedaan. 

Ik heb het moeilijk, maar ja, wie niet denk ik dan direct. Terugvallen wil wel eens gebeuren. Ik ga het niet mooier maken dan het is, daar schrijf deze blog niet voor. Ik realiseer me dat ik het moeilijk heb, misschien is dat wel een openbaring genoeg om hier neer te zetten. 

Ik realiseer me elke dag, minuut van de dag, dat ik dingen doe ik absoluut niet goed voor me zijn, dat ze me alleen ellende zullen bezorgen. Toch kan ik geen afstand doen van deze handelingen en gedachten die er aan voorafgaan. Een verslaving. Het is zo'n ingeslopen gewoonte geworden dat ik er klakkeloos aan toegeef. En het is zo verdomd belangrijk daar toch wéér stil te staan. Ik besef me dat deze destructieve gedachten er zijn, dat het moeilijk is, maar ik weet óók dat ik er tegenin zal moeten gaan. Dat is moeilijk, aargh.

Maar de dag doorkomen terwijl ik letterlijk constant geconfronteerd word door negatieve emoties is eigenlijk nog veel moeilijker. Ik heb een mooie, gezonde dochter en probeer me vooral daarop te focussen. Intussen weet ik wel dat ik goed genoeg ben zoals ik ben.

Dat ik me dan niet moet focussen op het negatieve, om graag gezien te worden. Ik probeer te geloven dat ik mag zijn wie ik ben, zoals ik ben. Ik probeer te geloven dat alles een keer goed moet komen!

Laten we dat allemaal doen!

Liefs, Romy