Ik merk dat ik vaak praat vanuit het verleden. Natuurlijk komen er ook hedendaagse onzekerheden en problemen voorbij, die nooit weggaan. Maar voelt het prettiger om te praten in de verleden tijd.
Een crisis die misschien herkenbaar is, maar niet iedereen tegelijkertijd beleeft. Dat is vandaag een beetje anders, door het Coronavirus. Iedereen leeft nu in de zelfde soort crisis.
We weten het even niet.
Als alles even stilstaat om je heen, merk je vaak hoe het op dat moment met je ging.
Je dagelijkse routines, hoeveel waarde je hecht aan bepaalde momenten of dingen die je doet.
Het is iets wat je op hebt gebouwd, en ineens kan missen als het wegvalt.
Ik kan snel wisselen van stemming, en ben erg gevoelig. Iets waar ik in mijn dagelijks leven redelijk mee kan dealen, doordat ik weet wat en wanneer ik het nodig heb en moet ingrijpen. Zo ongeveer, dan.
Voor mijn dochter er kwam, had ik een prima leventje bij elkaar gesprokkeld, met elementen en activiteiten die goed bij mij pasten. Wel wat ups en downs her en der, soms was alles weer even uit balans.
Dat hoort erbij. Meestal had ik dan van alles binnen handbereik om mezelf weer op te trekken.
Van die routines waarvan je weet dat je erop kan vertrouwen.
Zelfs als alles mee zit en je handvatten binnen bereik zijn, kan het nog erg hard werken om ze daadwerkelijk vast te grijpen. Altijd en overal doen wat goed voor je is: mij lukt het niet hoor. Dat lijkt me ook menselijk.
Maar wat als dit allemaal (even) stopt? Als je je routines niet kan uitvoeren, en je vertrouwde leefstijl wegvalt?
Toen mijn dochter geboren werd, bleek dat ik alles opnieuw moest uitzoeken, om het licht uit te drukken.
Ik kon van intens verdrietig naar immens boos gaan. Een onwerkelijke (kraam)tijd die nogal wat emoties met zich meebracht. Iets wat onbekend voelt, komt soms met onbekende gevoelens. Misschien geldt dat ook voor deze crisis.
Eentje waar je misschien niet vanuit je eerdere handvatten op kan terugvallen.
Deze crisis vormt een stoomcursus 'leven in het hier en nu', en het begint nu. Wat weet je van vandaag?
Wat staat er op je planning? Is er iets dat moet gebeuren of iets waar je ontzettend veel behoefte aan hebt?
Dan is dat voor vandaag het belangrijkste.
Het duister van morgen of volgende week kan spanning creëren.
Misschien komt die spanning door het gebrek aan vertrouwen in jezelf of je omgeving. Gebrek aan zicht op de (nabije) toekomst. Het kan een schrale troost zijn om te beseffen dat iedereen nu in deze situatie verkeerd. Dat de hele wereld binnen moet blijven. Natuurlijk zit je allemaal in een andere situatie, maar iedereen moet in die persoonlijke situatie dealen met dezelfde feiten. Van je buurvrouw tot de premier van ons land, iedereen probeert er 't beste van te maken. Iedereen maakt wel eens een fout, probeer mild voor jezelf te zijn.
En hoe wrang het ook klinkt: het feit dat iedereen hier doorheen gaat en dat je dus steun mag vragen, kan je misschien helpen.
De één kampt met meer onzekerheid en paniek, maar ook jíj moet het doen met wat de dag je brengt.
Hoe kom je deze tijd door met eetstoornis of andere problematiek?
Mijn antwoord op dit moment zou zijn: hoe je het leven zelf ook zou overleven. Dat is niet helemaal het leven zoals je kent, maar het is nog steeds het leven zoals het dus ook kan zijn. Het is nu de realiteit. In deze nieuwe situatie kun je terugvallen op de dingen die wél gewoon door blijven gaan.
Misschien had jij je leven zo bij elkaar gesprokkeld dat het goed voor je werkte. Dat je een bepaalde combinatie had gevonden die voor jou belangrijk was. Een combinatie die nu misschien uit elkaar valt of even incompleet is. Er blijven namelijk ook dingen hetzelfde.
We staan nog steeds elke ochtend op, de ene dag beter of minder dan de andere dag.
Het zijn soms maar kleine momentjes waarin je even kan checken wat je op dat moment voor jezelf kan doen.
Waar je normaal gesproken misschien zou nadenken over de grote stappen die je neemt in het leven,
zijn nu juist die kleine stapjes belangrijk.
En onderschat nooit de kracht van deze kleine stapjes, want: met kleine stapjes kom je er óók!
Liefs, Romy
Reactie schrijven