Nierschade

Eind vorig jaar werd ik "wakker" geschud. Proteïnen lekten uit mijn nieren in mijn urine. Er volgde een medisch traject, urologische onderzoeken, veel bloedafnames en steeds onduidelijke en vage diagnoses van verschillende artsen. Er was iets niet goed met mijn nieren, wat niet alleen een proteïne lek veroorzaakte, maar ook kans gaf op nierschade. Of dat verbeterd kon worden moest een knappe nefroloog in een voor mij nieuw, regionaal ziekenhuis bekijken. In de onzekere, tergende tijd die volgde, maakte ik me niet alleen enorme zorgen over mijn gezondheid, de angst dat ik niet oud zou worden, niet meer kon doen wat ik leuk vind, liet me nog erger wankelen. Er kwamen ernstige zorgen op allerlei vlakken. De toenemende proteïne lek tijdens een nieuwe test zag ik als een voorteken. Het is goed mis met mijn nieren. 

‘Je gezondheid is het belangrijkste, doe het rustig aan!’ riepen mensen, inclusief mijn huisarts. De nefroloog die me uitsluitsel moest geven over wel of niet ingrijpen, zei het eigenlijk anders. ‘We gaan niks doen aan jouw nierfunctie, het wordt voor jou de kunst om te doen of je het niet weet, en zo goed mogelijk je leven te leiden. Om door te gaan met leven. Je hoeft niet meer op controle te komen. Veel sterkte.’ Ik slikte, vertrouwde hem instinctief en prentte zijn woorden in mijn hoofd. Ook al zijn mijn nieren niet in goede conditie, ik ging in plaats van urenlang panikeren, huilen en stilstaan, wat mensen opzoeken en naar buiten. Het ging niet vanzelf, maar sinds een maand ben ik er weer een beetje bij. Pijn aan mijn nieren heb ik minder dan voorheen.

Nierschade en nierafwijkingen zijn niet besmettelijk en dus niet te vergelijken met het virus waar de wereld nu tegen vecht. Een ding is voor mij hetzelfde: toen vorige week een grote klus werd afgezegd voelde ik de stress weer terugkomen. Toen ik in de supermarkt alleen nog kon kiezen uit paaseieren, zoute drop en chips, voelde ik hetzelfde. De schoolsluiting greep me aan. Beter gezegd, ik moest er een potje van huilen. Ik was zo blij met de enige stress vermindering de laatste tijd, maar nu raakte ik opnieuw in paniek, dit keer van de grote psychische gevolgen van deze maatregelen. Van drie weken zonder afleiding thuiszitten met een heftige peuter en werkende man die gebaat is bij structuur. Ik wilde niet stilstaan, niet wéér zo bang zijn. Ik moest nu echt door...

We leven in een tijd waarin er een overvloed aan informatie uit de hele wereld beschikbaar is. Waarin veel mensen zogenaamd weten wat het beste is, en dat ook per sé willen delen. Waarin rampscenario’s gretig aftrek vinden. Mijn man is gepromoveerd dokter en doet minder stellige uitspraken dan de gemiddelde social media-gebruiker. Wel legt hij mij uit waar het virus vandaan komt, wat het met een lichaam doet, en waarom iedereen er anders op reageert (iets met receptoren en cellen). 

Ik ben inmiddels wat gekalmeerd en kijk elke dag gewoon wat haalbaar is. Ik adem in waar ik kan. Speel overdag juf en moeder tegelijk. Bezoek een keer per dag de supermarkt waar ik me zo goed als niet meer opwind of er mensen te dichtbij me staan. Dan ontbijten we maar met afbakbroodjes. Ga veel naar het bos. Kijk naar alle hartverwarmende initiatieven vanuit mensen. En  luister naar het RIVM, net als ik luisterde naar de nefroloog die zich kortgeleden verdiepte in mijn nierfunctie. Ik vaar wel mijn eigen koers, binnen de afgekondigde maatregelen. En die staat gericht op doorknallen. Ik hoop dat iedereen dit op zijn of haar manier lukt!

Liefs, Romy