Toen ik eenmaal zwanger bleek, sprong ik een gat in de lucht. Ik had hier zo naar uitgekeken, eindelijk zou ik zelf moeder gaan worden! Ik paste voor die tijd veel op kleine kindjes en baby's uit de buurt, en dat vond ik erg leuk! Ook al voelde dat soms als pittig op bepaalde momenten, het leek me geweldig (en anders) als ik zelf een baby zou krijgen.
Al die maanden van mijn zwangerschap hebben mijn man en ik ons uitvoerig voorbereid op de komst van onze dochter. We hebben haar kamer ingericht, geverfd, alle spullen gekocht die nodig waren (én meer), informatie avonden bijgewoond, ons ingeschreven voor cursussen, alles geleerd over borstvoeding geven en de bevalling, noem maar op.
Toen het pittige einde naderde van mijn zwangerschap, dachten we dat we er klaar voor zouden zijn en was het wachten op haar komst. Toen ze een paar weken later dan eindelijk geboren werd, dacht ik dat ik op een flinke roze wolk zou gaan zitten! Uit mijn vorige blog hebben jullie al kunnen opmaken dat dit niet helemaal het geval bleek bij mij.
In mijn blog hiervoor vertelde ik jullie al dat de eerste periode met mijn dochter niet echt genieten was. Ik heb geen zin om er doekjes omheen te winden in deze blog, want dat doe ik in mijn dagelijks leven al vaak genoeg. In deze blog deel ik graag meer over mijn ervaring met jullie. Misschien was het onderwerp me in mijn zwangerschap niet enorm opgevallen omdat ik vooral gefocust was op de bevalling, maar ik had voor mijn bevalling weinig gelezen over de periode direct erna, deels ook wel weer bewust: ik moest er toch aan geloven, dus we zouden het wel zien, waar we strandden, wat kun je doen vantevoren? Ik had de kraamzorg flink op tijd geregeld en ik dacht dat het met deze ondersteuning sowieso wel goed zou komen. Ik hoorde namelijk vaak dat de kraamtijd heel mooi zou zijn, uitrusten van je bevalling terwijl je de ruimte kreeg om je kindje te leren kennen. In mijn beleving kon ik maar van één moment "genieten" en dat was wanneer onze kraamhulp 's ochtends ons vroeg kwam wekken en kwam en de zorg van Lexi eventjes een halve dag kon overnemen.
Vaak weet een baby in het begin nog niet het verschil tussen dag en nacht, waardoor het kan voorkomen dat ze 's nachts wakker zijn en overdag slapen. Bij Lexi was dit het ook het geval en was ze in het begin vaak 's nachts wakker en wilde voeding bij mij, terwijl ze overdag ook veel wakker bleef. De kraamhulp trof ons de eerste dagen uitgeput aan in de ochtend. Ik had me voorbereid op slapeloze nachten, maar Lexi's ontroostbare huiltje liet me telkens wanhopig achter. Ik wilde het goed doen en ik wilde weten wat ze dan precies nodig had.
Mijn man en ik hebben alle magische dozen opengetrokken, maar niks hielp. Ik legde haar vaak aan mijn borst, want melk produceerde ik gelukkig genoeg. Ondanks óf dankzij mijn flinke eetstoornis, (waar ik hier niet uitgebreid op in zal gaan), was Lexi een grote baby geworden en produceerde ik veel melk. Ineens viel mijn eigen wereld weg, en ik voelde me heel ziek. Kortademig, warrig, doodmoe, bleek, uitgeput, misselijk, pijnlijk, mijn hartslag daalde snel en mijn bloeddruk werd laag. Hierdoor begon ik met ontzettend veel zout eten. Dit kwam mij niet ten goede, en ook Lexi niet, want mijn borstvoeding werd ineens heel zout. Lexi begon veel te huilen. Ik wilde niet meer, ik wilde over op de fles. Ik begon ook mijn borst elke keer te gebruiken als troostmiddel, omdat ik uit gekkigheid niet meer wist hoe ik haar anders moest troosten. Ze bleef maar huilen... We zijn naar een osteopaat geweest, hebben gebeld met het consultatiebureau, de verloskundige, niemand wist het precies, en het leek gewoon alsof Lexi haar draai nog moest vinden.
In het begin hield ik mezelf voor dat dit allemaal wennen was. Misschien zou mijn lijf miraculeus weer terugfloppen naar de oude staat, en voelde ik me weer fris en fruitig. De nare gevoelens die ik had durfde ik niet uit te spreken, nog steeds meestal niet. Het zou vast vanzelf overgaan, dacht ik. Zoals ik eerder vertelde, ging mijn man na enkele weken weer werken en stond ik er alleen voor. De dagen ervoor bestonden vooral uit blinde paniek, het gevoel van flauwvallen en ontiegelijk snelle vermagering van mijn lijf. Mijn vel en moederbuik hingen losjes om mijn lijf. De kraamhulp was er al een tijd niet meer en mijn onzekerheid bleef maar groeien. Toen mensen vroegen hoe het ging lachte ik het weg; het is wennen, maar het gaat prima hoor! Totdat ik de vragen kreeg over hoe ik het vond om moeder te zijn. Hoe vond ik het om een moeder te zijn? Ik kon daar geen antwoord op geven. Ik voelde me namelijk geen moeder.
Ik durf dus vaak niet uit te spreken hoe ik me daadwerkelijk voel. Ook terwijl ik dit schrijf is er een stuk schuldgevoel wat niet weg zal gaan. Ik ken mezelf. Maar goed, ik hoor toch vanaf het eerste moment van mijn kind te houden? Ik dacht dat moederliefde vanaf de eerste seconde aanwezig zou zijn en dat het zo sterk zou zijn dat het alle tegenslagen kon overwinnen. Nee, dat hoeft helemaal niet zo te zijn, weet ik nu.
Vanaf het prille begin is het ontzettend wennen en zoeken. Ik ben mezelf volledig kwijtgeraakt, ging helemaal op in mijn eetstoornis als uitweg, als vlucht. Mijn lichaam functioneerde niet meer zoals het voorheen deed. Het zag er ook anders uit. Het was helemaal mis. En ook, als je niet lijdt aan een psychiatrische stoornis: je kan nog zo veel lezen en je zo voorbereiden op alles en nog wat, elk kind is anders en niemand komt met een handleiding. Het is zoeken naar wat werkt voor jouw kind en ook voor jou als ouder. Het leven staat op z'n kop en van alle kanten worden er reddingsboeien naar je gegooid in de vorm van goedbedoeld advies, maar toch moet je het zelf ondervinden en weer aan wal zien te komen (met of zonder kleerscheuren).
Nog steeds kan ik niet op een objectieve manier spreken over mijn bevalling of kraamtijd, en de tijd die daarna volgde. Ik werd elke dag wakker met ontzettend veel tegenzin en ook het voeden van Lexi zag ik als een plicht. Ik voelde hier geen band bij. Ook durfde ik geen moment voor mezelf te pakken omdat ik bang was dat Lexi weer zou huilen en ik het weer weg moest leggen. Alleen met haar op pad gaan vond ik doodeng. Ik wist namelijk niet of ik mijn kind snel genoeg kon troosten als ze zou huilen. Ik voelde me gevangen in mijn eigen huis. Na een lange tijd trokken mijn gevoelens niet weg, maar als ik bij vlagen merkte ik dat het oké was om me zo te voelen, voelde ik me deels wel eventjes opgelucht. Het is lastig om zo'n grote verandering mee te maken, en ik ben al iemand die de controle niet wil en durft te verliezen. Het bleek toch een grotere issue dan eerder gedacht. en ineens verantwoordelijk te zijn voor iemand die zo afhankelijk van je is. Dan helpt het niet mee als de kleine niet goed in haar vel zit.
De ene dag gaat beter dan de ander, maar dat is dan maar oké. Ik kan nog nu niet zeggen dat het geweldig gaat. Er zijn dingen die ik nog erg lastig vind, ook andere dingen dan het moeder zijn, uiteraard. Ik wacht in ieder geval niet meer op een roze wolk, zoals ik dat in het begin heb gedaan. Ik doe het met de kleine geluksmomentjes!
Reactie schrijven