Zonder regen - geen regenboog

 

Door het hebben van mijn eetstoornis wilde ik op den duur niets liever dan gewoon weer normaal kunnen genieten van het leven, mijn omgeving, en weer een vrij leven leiden. Die hele eetstoornis kan me gestolen worden. Althans, zo voelde het met vlagen... Op sommige momenten wilde ik toch liever nog even vasthouden aan mijn eetstoornis, hoe gek dat misschien ook klinkt voor iemand die er geen ervaring mee heeft. Het hebben van een eetstoornis geeft een bepaalde veiligheid. Ik wist namelijk in ieder geval waar ik aan toe was met een eetstoornis. Het is uiteindelijk schijnveiligheid, maar als je er midden in zit, heb je dat niet in de gaten.

 

Omdat het in de mens zit om ergens voor te willen leven; een doel te hebben, zetten we met de tijd verschillende doelen voor onszelf in het leven. De één wil een carriere, de ander een gezin stichten, of een bepaalde hobby heel goed kunnen uitoefenen. 

Iemand anders streeft er weer naar om gezonder te worden. Op zich zijn dit allemaal mooie doelen die richting kunnen geven aan je leven. Het wordt vaak een probleem als het halen van een doel een obsessie wordt of als je je eigenwaarde gaat koppelen aan bepaalde prestaties. Dan is het de vraag of je bepaalde doelen niet beter los kunt laten. Uit ervaring weet ik dat dit kan voelen als hard falen. Maar is dat echt wat het is?

 

Er is altijd een reden waarom je liever een punt achter iets zou willen zetten. Of dit nou een relatie, een baan of een eetstoornis is, het komt erop neer dat je in een situatie zit waar je niet meer in verder kan. Je wil wel veranderen, maar toch houdt iets je tegen. Vaak is dit het feit dat je niet precies kan voorspellen wat bepaalde keuzes voor uitwerking zullen hebben en je bang bent wat voor een invloed het op je leven zal gaan hebben.

 

Een beslissing nemen over iets belangrijks in je leven kan veel stress veroorzaken.

Dit is omdat je natuurlijk nooit (helemaal) zeker weet wat een bepaalde keuze je precies gaat brengen. Misschien ben je bang dat je spijt krijgt van je beslissing voor het één of het ander of lijken beide opties je wel helemaal niet zo prettig...

 

Natuurlijk zie je op een gegeven moment wel in dat rommelen met eten me niet ging helpen om me lekkerder te laten voelen, maar het loslaten van mijn eetstoornis betekende dat ik mijn spanning op een andere manier moest gaan verwerken. Dat voelde als een no-go en dat hield me terug.

Het is zeker niet makkelijk en er is veel voor nodig om een levensverandering door te maken, maar vergeet niet: het is nooit groter dan het leven zelf. 

 

Loslaten kan voelen als falen. Toch zijn deze dingen niet hetzelfde. De keuze om ergens geen stress meer over te hebben, is op lange termijn heel dapper en bevrijdend. Als je kiest om een andere richting in te slaan kan dit als een overwinning aanvoelen. Het heft in eigen handen nemen vergt kracht en dat heeft niets te maken met falen (of slagen). 

 

Je krijgt er een gevoel van kracht en autonomie voor terug. Ik denk zelf dat keuzes durven maken in je leven onwijs belangrijk is, ook al als het blijkt dat je het anders had willen doen. Je kan zonder keuzes maken niet vooruit gaan en hierdoor blijf je haken in het verleden. Het is erg eng om iets los te laten, en kost vooral veel kracht en soms ook tijd, maar als je eenmaal losgewrikt bent van iets negatiefs, is dat het enorm waard. 

Ik denk dat durven kiezen heel belangrijk is in het leven, zelfs als later blijkt dat je het achteraf misschien toch anders had willen aanpakken. Door keuzes te maken ga je namelijk vooruit en kom je ergens.

Het is de enige stap die je kan zetten om de regie over je leven terug te krijgen...

 

Liefs, Romy