Ik kom uit een hecht gezin. Toch was het zo dat ik een eetstoornis ontwikkelde. Actief ging mijn moeder op zoek naar van alles dat me wellicht zou kunnen helpen herstellen, ze vroeg tot vervelens toe hoe mijn therapie verliep, ging overal mee naartoe, en volgden we speciale familie gesprekken bij de psycholoog en kinderarts in het ziekenhuis. Helaas gold dit niet voor iedereen, ook niet in mijn familie.
Als ik de trap op kwam, hoorde ik een deur dichtgaan.
Communiceren op een goede en prettige manier met je familie is zeker niet altijd makkelijk, al helemaal niet wanneer je een fikse eetstoornis met je meedraagt. Mijn eetstoornis maakte mij niet tot een geweldig persoon en was een enorme last binnen ons gezin.
Een erg groot gedeelte van mijn eetstoornis woonde ik nog thuis. Later ging ik op mezelf wonen, inclusief eetstoornis. Dat maakte alleen zijn soms lastig, maar dit heeft me ook veel over mezelf geleerd en hoe ik om kon gaan met bepaalde dingen van buitenaf. Ik was meer op mezelf aangewezen, maar praatte nog veel met familie over hoe het ging, maar wel met meer afstand. Dat vond ik prettig, en ik denk mijn familie ook. Ze wilden me nog steeds graag helpen, maar hierover praten was niet altijd makkelijk of fijn.
Niet alleen omdat er bij mij veel kwetsbaarheid en schaamte bij kwam kijken, maar ook omdat de eetstoornis toch wel veilig voelt. Aan de andere kant kunnen familieleden uit machteloosheid boos reageren. Ik weet dat dit uit wanhoop is, omdat ze ook niet weten wat ze moeten en dat ze het uit liefde doen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. En eigenlijk affecteert een eetstoornis iedereen in je omgeving.
Zeker niet makkelijk, als er veel op het spel staat, en je eetstoornis zoveel roet in je eten gooit. Ik doe nog altijd mijn best om er open over te praten, en vragen van mijn omgeving te beantwoorden, waar ik soms zelf het antwoord niet op heb. Ik probeer het vanuit hun kant te bekijken, ik spreek vanuit wat ik ervaar, en blijf kalm. Maar wat als iemand hier helemaal niet voor open staat? Dat doet pijn.
"Ik ben een voorbeeld van hoe je het níet moet doen", zeg ik altijd. Als ik hier diep over nadenk, is dit natuurlijk een confronterende zin. Ik heb mijn familie pijn gedaan. Niet expres. absoluut niet, maar dat maakt het voor hen niet minder pijnlijk, misschien zelfs wel meer. Daarbij was ik ook destijds flink aan het puberen. De band met mijn jongere zusje heeft een enorme klap gehad. De afgelopen tijd hebben we wel weer beter contact en doen we dingen samen. We praten over ons gezamenlijke verleden (niet over de eetstoornis), en ik ben hier dankbaar voor.
Nu ik zelf moeder ben, lijkt het me heel zwaar als je een minderjarig kind hebt, wie je niet kan helpen. Je wil voor je kind zorgen, maar... soms moet je kind dit zélf doen.
Of schoonouders die je maar een ‘raar mens’ vinden en geen begrip hebben voor de situatie. Het is hoe het is, maar leuk is het niet.
We zijn allemaal gelijk. Iedereen heeft zwakkere kanten, onzekerheden. Het klinkt misschien negatief, maar de wereld draait niet om jou. Niet elke keuze van een ander heeft met jou te maken. Je weet niet waarom iemand doet zoals hij of zij doet. Laat het dus niet in jouw weg staan, en vooral dat van je herstel, want als iemand daar niet aan mee wil werken, betekent het niet dat je het dan dus niet hoeft te doen, herstellen.
Soms kan het helpen om met iemand te praten, of diegene simpelweg te vragen waarom hij of zij niet over je eetstoornis wil/kan praten. Misschien is het teveel of te zwaar voor iemand. Of realiseert iemand niet wat het voor jou betekent.
Wat iemand voelt kun je niet tegengaan. Ook jouw eigen gevoelens niet. Als iets je boos of verdrietig maakt, is het goed om dit te uiten. Wie weet kan je het dan loslaten of oplossen, of kan iemand je steunen.
Hoe pijnlijk het soms ook is, het is belangrijk om niet alleen rond te lopen met je gevoelens. Je hebt geen toestemming van anderen nodig om je gevoel te uiten. Je bent het waard. Dat anderen niet altijd naar je luisteren betekenen niet dat je woorden niets waard zijn. Een verhaal heeft sowieso altijd twee kanten. Ik was zelf ook geen makkelijke, maar ben me er ook van bewust dat ik er weinig aan kon doen in die periode. Ik ben doorgegaan, voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Ieders gevoel mag er zijn, maar durf ook verder te kijken dan dat! Verzamel mensen om je heen die er voor je kunnen en willen zijn.
Het gaat om jouw leven, en jij verdient het om daar het allerbeste van te maken wat mogelijk is. Blijf dat voor ogen houden.
Het is jouw leven, en misschien voelt het soms heel eenzaam, maar bedenk: alles zal weer veranderen!
Liefs, Romy
Reactie schrijven