Niet goed genoeg. Nooit goed genoeg. Ik schaam me niet eens meer, ik voel me gewoon boos op mezelf. Walg ervan. Hoe ik toch elke keer weer de verkeerde beslissingen maak en me zo laat gaan in plaats van me een beetje inhouden. Is wat ik doe nou nooit goed genoeg, leg ik de lat te hoog? En belangrijker: moet ik me hele leven mezelf blijven bewijzen?
Al vanaf mijn puberteit zeker, en misschien daarvoor ook al wel, koppel ik waarde aan prestaties. Dit geldt eigenlijk alleen voor mezelf. Als ik een keer iets win, ben ik vrolijk. Voel ik me even goed over mezelf. Bereik ik iets bijzonders, dan juichen mensen me toe. Maar een mini groepje ziet wie ik écht ben. Die doen niet anders tegen mij, als ik ergens in de media heb gestaan.
Hoera, ik ben goed genoeg voor de wereld! ... totdat het gejuich weg-ebt in de menigte van mensen die véél meer hebben bereikt, en niemand is langer geboeid. Dan ben ik weer niemand. Ik wil ook iets bereiken. Niet steeds verdwijnen in de grijze massa. Ik wil niet zijn zoals ieder ander. Het moet beter, meer, anders, ik kan niet onderdoen voor. Hetzelfde als de rest is niet goed genoeg. Ik ervaar een constante druk die me nooit met rust laat. Heel soms, een milliseconde, is het goed genoeg. Dan ben ik even trots op wat ik bereikt heb, de moeder die ik ben.
Als ik stilsta bij wie ik ben, word ik vrijwel altijd direct geconfronteerd met alles wat er om mem heen gebeurt. Beter, sneller, slimmer, sterker. Ik ben een iemand, of een niemand. Duisternis en stilte valt over me heen, en alle bereikte plekken liggen ver achter me. Dat wat er ooit was, is nu geweest. Weg van het netvlies, weg uit mijn waardering voor mezelf. Dat wat in het verleden bereikt is door mij, telt niet meer mee.
Ik tel veel gemiste kansen in mijn hoofd. Ik kan ze niet meer tellen op twee handen. Wat ik allemaal had kunnen doen, beter had kunnen doen, het is een oneindige lijst. Mijn toekomst schreeuwt om meer, terwijl ik dondersgoed weet dat mijn uitdaging in het "nu" ligt. Nu leven, accepteren, tevreden zijn en genieten. Dus voel ik me een grote aansteller, soms een verwend nest, waarom moet ik altijd indrukwekkender zijn? Ik wil wat doen met de capaciteiten die ik bezit. Ik heb ze, maar benut ze niet.
Ik ben jaloers op mensen die gewoon lekker niks kunnen doen. Mensen die tevreden zijn met zichzelf, zonder allerlei extra's te hoeven doen. Dat het gewoon prima en fijn is, zoals het is. Gewoon heerlijk tevreden met wie je bent en wat je doet.
Jeetje.
Als ik mezelf eens rust kon toestaan. Even achterover zitten of liggen, slapen, het liefst. Erop durven vertrouwen dat even niets doen je niet waardeloos maakt of ernstig lui. De onrust, de narigheid en waardeloosheid moeten verbogen worden, ik moet sneller rennen. Leuker doen en zijn, aardiger zijn.
Ik geloof dat meer mensen hier last van hebben. Misschien niet in de mate waarin ik mezelf nu beschrijf, maar het leeft. De grote, constante druk, het moeten, vergelijken en niet goed genoeg zijn. Ik vind het heel jammer dat we in zo'n soort maatschappij leven en mijn dochter op moet voeden. Ik wil haar hiervoor beschermen, maar werk er zelf keihard aan mee door zo onzeker te zijn. Een positief zelfbeeld als moeder is het meest waardevol wat ik kan meegeven aan mijn dochter. Keihard aan werken, dus.
Er aan meedoen, of erbuiten vallen? Is dat een keuze tegenwoordig? Ik hoop het niet. Diep, diep in mijn hart ben ik ervan overtuigd dat je zonder prestaties voor vol kan worden aangezien, en dat je zonder alle poespas, jezelf het meest waardevol kan vinden...
Liefs, Romy
Reactie schrijven