Van die dagen dat je uit je bed stapt, en je voelt al dat het niet lekker gaat. Na een optimistische avond ervoor, en een krachtig gevoel, kan het de volgende dag voelen als de andere kant van de medaille. Ik wil nu écht stoppen met al dat gedoe met eten. Ik wil het niet meer uitstellen naar morgen, ook al voel ik me bagger vandaag. Morgen doe ik dit, niet vandaag... Het blijft maar doorgaan. Ik sta zo vaak op het punt om de boel om te gooien, en er écht voor wilde gaan.
Gevoel gevoed door de eetstoornis die ergens in mijn brein gehuisvest is. Gevoel dat vanmorgen echt iets anders voelt dan gisteren, die überhaupt niet snapt waar mensen zich eigenlijk zoveel zorgen om maken.
Wat zou ik graag weer gewóón gaan eten. Wat zou het fijn zijn als ik morgen weer normaal zou kunnen eten, alsof er nooit iets gebeurd is. Eten zonder zorgen, zonder strijd in je hoofd en lichaam, zonder me raar of schuldig te voelen. Dat zou ik zo graag doen. Toch maakt het me heel angstig, want wat als je morgen weer normaal gaat eten...? Wat gebeurt er dan?
Na je eetstoornis weer normaler gaan eten kan zoveel lastige en ingewikkelde emoties opleveren. Ik ga het nu hebben over de gedachtes die je kan hebben als je weer normaal gaat eten. Ik hoop dat het je misschien kan helpen en een beter beeld te krijgen van deze emoties, wellicht herken je jezelf erin.
Let op, hoe je herstelt, betekent nooit dat je eetstoornis niet ernstig is. Stel dat je niet huilend naar elke maaltijd staart voor je gaat eten, betekent dat niet dat je eetstoornis niet ernstig is. De ernst van je eetstoornis zit namelijk niet in hoe traag of snel je eet, of je wel of niet hoeft te huilen, of je kan genieten van eten of niet. Het kan een hele opluchting zijn, om weer normaal te leren eten! Misschien voel je je er wel heerlijk bij. Je hoeft je nergens schuldig over te voelen, of jezelf te vergelijken met anderen die ook aan het herstellen zijn.
Als ik normaal ga eten, word ik zelf ook "normaal". Ik ben nu bijzonder door mijn eetstoornis, steek er bovenuit, ben anders dan de rest, maar als straks alles normaal is, en ik er normaal uitzie, behoor ik tot de massa, en ben ik niet meer bijzonder... Helaas is de waarheid dat er vreselijk veel mensen in de wereld lijden aan een eetstoornis. Dit opzich is al erg genoeg, maar hierdoor is het dus ook zeker geen "bijzondere aandoening". Er zijn zoveel verschillende eetstoornissen, en net zoveel mensen die er last van hebben. Dus uniek ben je er zeker niet mee. Je eetstoornis is geen prestatie, geen bijzonderheid, je karakter is dat wel. Je karakter maakt wie jíj bent. Dat wat je bijdraagt in andermans leven maakt jou bijzonder. Niemand zal positiever over je denken omdat je een eetstoornis hebt. Mensen zullen jou herinneren om wie je bent, en niet om je eetstoornis.
Zodra je weer normaal gaat eten, voelt het alsof je ook geen hulp meer verdient. Dit kan een gedachte zijn die tijdens je herstel op komt zetten. Je eetstoornis is dan niet meer enorm aanwezig. en er is dan in je hoofd geen reden voor zorg. Je moet het alleen doen. Dit klopt niet. Als je normaal gaat leren eten, begint het allemaal pas juist. Dan zal je het extra zwaar krijgen, omdat je moet omgaan met je onderdrukte gevoelens en emoties die vrijkomen. Je hebt dan juist hulp en therapie nodig. Het werkt dus eigenlijk andersom. Al die tijd heb je je gevoelens kunnen wegstoppen in je eetstoornis, dat gaat dan niet meer. Praten kan dan juist opluchten, en hulp zoeken hierbij is zeker een goede eerste stap.
Als je weer normaler gaat eten, zal iedereen denken dat je erg hebt overdreven met je eetstoornis. Herkenbare gedachte? Hoe kan ik nou van de ene op de andere dag weer normaal gaan eten, dat past toch niet bij mij? Mensen zullen me niet serieus nemen in de toekomst.... Nou, het zal ook zeker niet van de één op andere dag weer normaal gaan allemaal. Misschien voelt dat nu zo, en denk je dat dat wel gaat lukken, net zoals ik dacht, maar alle gedachten en angsten zijn niet zomaar uit je hoofd verdwenen. Het zal een lange weg worden, dat moet je je goed realiseren. Eentje die het waard is, dat sowieso. Ga het maar aan, weer normaal eten, na al die tijd. Er zal veel bij komen kijken, een eetstoornis zit immers in je hoofd, niet in het eten. Niemand die je kent zal denken dat het allemaal wel meevalt voor je. Ik denk dat jij dat alleen zelf zal denken. Houd jezelf niet voor de gek, en neem jezelf serieus, dat is je goed recht.
Misschien voelt het als je normaal gaat eten, dat niemand je meer kan redden van de ondergang, en juist dat gevoel was zo fijn... Het idee dat iemand je oppakt en beschermt tegen alle problemen. Maar ja, bedenk je altijd goed: níemand kan jou redden! Behalve jijzelf... Natuurlijk is het fijn om weer even heel klein en kind te zijn, en dat iemand anders alles voor je regelt. Maar helaas, je bént geen kind meer, en niemand gaat je écht redden. Iemand kan je laten opnemen in een ziekenhuis, maar je zal altijd zelf weer je leven moeten oppakken. Uiteindelijk moet je dat zelf doen, hoe moeilijk ook. Hoe eerder, hoe beter. Je zal je goed voelen over jezelf en hoeft niet meer gered te worden!.
Straks zal niemand je meer écht zien staan. Dan val je niet meer op, en is alles weer gewoon zoals het hoort. Mensen zien je niet meer staan, en je contacten die je nu hebt zullen verwateren. Zo is het niet, hoor. Mensen zullen heus blij voor je zijn als het je lukt om weer normaal te gaan eten. Ze zijn blij om te zien dat je de ziekte achter je kan laten en weer jezelf kan zijn. Misschien zullen er zelfs mensen jaloers op je zijn, die hoopten dit ook te bereiken. Mensen zullen je beter leren kennen, daar is eindelijk ruimte voor. Mensen zullen jóu gaan zien, in plaats van al je eetproblematiek.
Wie weet zal je na je herstel weer terug bij af zijn. Alle problemen die je er voor had, zullen dan weer op komen dagen. Ik zal me dan weer gefrustreerd en eenzaam voelen, zonder op eten terug te kunnen vallen. Maar dit hoeft helemaal niet zo te zijn! Je eetstoornis heeft heel veel kostbare tijd ingenomen van je leven, dus je zal er ook dingen van hebben geleerd en ondanks alles je verder hebben ontwikkeld. Wellicht heb je meer nagedacht over je emoties, problemen en gevoelens. Je bent je wellicht bewuster dan een ander van bepaalde emoties, dóór je eetstoornis. Je bent je bewuster van hoe je met dingen omgaat. Je hebt wellicht gewerkt aan het uiten van je gevoelens. Mensen in je omgeving weten dat wel, en zullen je hier ook bij steunen. Juist door er voor te gaan en normaal te gaan eten, kun je je leven echt omgooien. Je kan dan meer gaan leren, beter en anders omgaan met situaties en jezelf écht leren kennen. Door niet normaal te gaan eten, blijf je juist hangen in je negativiteit en leer je nooit met pijn en emoties om te gaan.
Wie weet heb je iets aan deze gedachtengangen, om ze zo te lezen en er wat geruster op kan zijn, en je eerder durft te herstellen van die nare eetstoornis. Ga ervoor!
- Liefs, Romy -
Reactie schrijven