"Verwachting"

 

25 april 2017

 

Mijn hoofd voelt licht, alsof ik er niet meer bij ben. Tegelijkertijd voelt het zwaar, als het hoofd van een baby dat het nog niet zelfstandig kan dragen. Ik voel kleine schokjes in mijn hoofd en zie sterretjes. Mijn zicht wordt troebel en ik voel mijn lichaam trillen. Ik word misselijk en heb het gevoel dat ik moet overgeven. Ik weet niet goed wat er met me aan de hand is, maar ik weet wel dat ik nu moet gaan zitten of liggen, anders val ik om. Voor mijn gevoel loop ik zonder dat iemand het merkt, naar een bankje, maar in werkelijkheid strompel ik en word ik halverwege opgevangen door twee vrienden en op de grond gelegd.

 

Als klein meisje had ik al een perfect plaatje in mijn hoofd van hoe mijn leven eruit zou zien. Ik zou een leuke man hebben gevonden, twee kinderen - als dat idee werkelijkheid was geworden had ik nu allang een kind gehad -, ik zou in een mooi groot huis wonen en werken op een luxe, groot kantoor. Hoe vaak ik wel niet de vraag heb gekregen wat ik later wilde worden en wat mijn toekomstdromen waren. Ik denk dat iedereen dit wel herkent en dat wij allemaal min of meer verwachtingen voor de toekomst creëren.

 

"Later als ik groot ben, is alles anders". Dit was wat ik vaak dacht toen ik jonger was en ik had wel een bepaald beeld van de dingen die ik zou kunnen of zou hebben wanneer ik een bepaalde leeftijd had bereikt. Helaas heb ik vaak genoeg meegemaakt dat je in het leven allerlei obstakels tegenkomt waardoor dingen toch anders lopen dan je van te voren had uitgestippeld en dat je door tegenslagen soms weer teruggeroepen wordt.

 

Ik had mijn dromen over boord gegooid. Alle hoop was van me weggedreven. ‘Ambities? Een toekomst? Ben je gek!’ Dat was voor mij niet meer weggelegd... Ik bleef wel eenzaam en hopeloos in mijn eigen bootje varen op de wilde oceaan. Ik wachtte erop totdat de golven mij zouden overspoelen en ik zou zinken als een baksteen. Wat viel er uiteindelijk nog te dromen?

 

Ooit was ik een jong meisje vol dromen en ambities. Ja, ik wist het wel. Ik zou lekker gaan studeren en wilde het liefst de hele wereld bezichtigen. Na mijn studie zou ik aan de slag gaan met een leuke baan ‘mensen helpen’. Ik wilde gaan wonen in een mooi klein huisje op een rustig plekje in de natuur, met een rivier en een grote, oude boom in de tuin wat dan de plek zou zijn om lekker weg te kunnen dromen. Ik zou een lieve man hebben, een hondje en had ook nog eens een kinderwens. Ja, ik wist het zeker. Ik zou het helemaal gaan maken en gelukkig worden! Huisje, boompje, beestje… Veel kinderen, en een liefdevolle omgeving die mijn leven méér dan de moeite waard zouden maken.

 

Was dit het mij waard? Wachten totdat het noodlot zou toeslaan, alles voorbij zou zijn en mijn leven zou eindigen zonder nog íets te hebben bereikt?

 

- Liefs Romy - 

Commentaren: 0