"De monsterlijke veldslag"

 

7 mei 2017 

 

Ergens naar verlangen, iets dat je in het verleden zoveel pijn heeft gedaan, iets dat niet alleen mezelf, maar ook de mensen om me heen zo kwaad, bang en verdrietig heeft gemaakt... Hoe kan dat verlangen op sommige momenten terug zo groot worden dat het je gek maakt? Zomaar in je leven gekropen, zonder dat je erom vroeg, op een zwak moment. Er was de keuze om te vechten of het je volledige leven laten leiden/lijden.

 

Ik weet niet of mijn situatie ooit nog beter word. Ik heb al zoveel geprobeerd en niks lijkt te werken. Ik blijf terugvallen in mijn eetstoornis, opnieuw proberen en ik voel geen kracht meer om tegen mijn eetstoornis te vechten. Het voelt alsof ik niet kan herstellen, want er zijn zoveel dingen die me daarin tegenwerken. Het gaat me niet lukken om er helemaal vanaf te komen. Ik kan mezelf wel leren accepteren, maar daarnaast blijf ik een slappeling en zal er toch nooit helemaal vanaf komen. Mijn laatste behandeling is ook al mislukt.

 

Ik weet het niet meer. Ik ben op, leeg en heb totaal alle energie verloren. Ik heb zo hard gevochten, ik ben moe. Ik heb er geen zin meer in. Het duurt me eigenlijk ook allemaal veel te lang. Toen ik nog in mijn eetstoornis zat, voelde dat veel minder vermoeiend. Toen trok ik het nog. Maar nu ik er tegenin ga, voelt het alsof ik er aan onderdoor ga. Ik trek het niet meer. Ik ben zo moe. De strijd met je eetstoornis aangaan is niet zomaar een strijd. Het is een weg die niet zonder diepe dalen in de weg te bewandelen valt. Om ondanks al die tegenslagen gemotiveerd te blijven, moet je flink doorzetten. Maar soms voelt het alsof je gewoon even helemaal geen energie meer hebt om door te zetten. Je voelt je week, wankel en versleten. Maar ook dit soort heftigheden horen helaas bij de genezing.

 

Ik heb het altijd vermoeiend gevonden een reden voor mijn eetstoornis te vinden. Ik heb het mezelf zelfs kwalijk genomen dat ik er geen legitieme reden voor kon bedenken. Ik heb het toch altijd goed gehad in mijn leven? Een zorgeloze jeugd, veel vrienden, veel talent. Oké, misschien ben ik iets trager en dromeriger dan mijn leeftijdsgenoten, maar ben nooit echt buiten de boot gevallen.

 

Aan de andere kant, ben ik ook nooit ergens de beste in geweest, wat dat ook moge betekenen. Voor mijn gevoel lag de lat altijd erg hoog. Het maakte volgens m'n ouders allemaal niet uit, als ik m'n school maar goed deed en als ik maar gelukkig was. Mag ik me eigenlijk wel eens ongelukkig voelen? Mogen dingen eigenlijk wel eens niet zo goed lukken? Ik ben best wel perfectionistisch aangelegd. Een eigenschap die vaak als positief wordt neergezet op sollicitatiebrieven, maar er in het echte leven voor zorgt dat niets ooit goed genoeg is. Wanneer dingen niet helemaal goed lukken bij mij, leg ik al snel de bal neer. Ik kan het toch niet.

 

- Liefs Romy -

Commentaren: 1
  • #1

    Mam (maandag, 08 mei 2017 12:04)

    ��