"Niet ernstig genoeg?"

6 juli 2017

Zoals al eerder in mijn blog beschreven, ontwikkelde ik anorexia op vroege leeftijd, wat later omsloeg in een heftige vorm van boulimia. Na veel jaren (half-afgemaakte) behandelingen, terugvallen en weer behandelingen leek het wat beter met mij te gaan. Ik kon weer functioneren in het leven en mijn gewicht was stabiel. Geestelijk was mijn eetstoornis nog sterk aanwezig, maar voor de buitenwereld was dit niet echt zichtbaar. Eigenlijk negeerde ik dit vooral, en dacht dat het ‘vanzelf' wel over zou gaan. Helaas gebeurde dit niet, want ja, herstellen van een eetstoornis gaat niet vanzelf. In minder dan een jaar begon een nieuwe fase in mijn eetstoornis. Ik kreeg eetbuien die steeds heftiger werden.

Mijn sociale contacten, school/werk en dagelijkse activiteiten gingen eronder lijden. Het enige waar ik nog aan kon denken wat hoe ik het beste mijn eetbuien kon plannen, zodat niemand anders het merkte! ‘Gewoon' stoppen met de eetbuien zou de beste oplossing zijn, dacht ik als genezing, maar dit lukte mij niet. Het was een verslaving geworden, het was mijn comfort, mijn veilige schulp waar ik mij in kon terugtrekken als ik even wilde ontsnappen uit de dagelijkse realiteit. Niet dat die zo vreselijk was, ik had eigenlijk een erg leuk leven, maar ik had veel last van onzekerheid, faalangst en stress.

De eetbuien gaven mij een prettig gevoel en maakte het even stil en rustig in mijn hoofd. Even ja, want daarna sloeg de paniek en het schuldgevoel keihard in. De teleurstelling in mijzelf werd groter en groter, dit moest veranderen...

Ik werd in 2008 even opgenomen in de Rintveld kliniek in Zeist. En hoewel het de eerste, échte behandeling was voor mijn eetstoornis - afgezien een ziekenhuis opname en allerlei poliklinische therapieën - werd mijn situatie op dat moment al crisis en complex genoemd. En hoewel ik toen absoluut niet klaar was om te herstellen, maakte het me wel verschrikkelijk onzeker. Want hoe moet ik nou in mezelf geloven, als anderen niet eens het geloof hebben in mij...? Ik herstelde dan ook niet.

Wel was ik eigenwijs en ben ik altijd eigenwijs gebleven. Een gave die ik ongetwijfeld van mijn ouders heb meegekregen. Altijd blijven zoeken naar wat je nog wel kunt.  Als ik kijk naar mezelf, dan begon ik pas echt last te krijgen van mijn eetstoornis toen het omsloeg naar boulimia en de eetbuien ontstonden. Ik weet niet of dit voor meer mensen zo is, maar ik heb ervaren dat ik veel meer last had van mijn eetstoornis toen ik eetbuien had dan wanneer ik afviel. Van de eetbuien had ik ontzettend veel last. Ik wilde zó graag normaal zijn en doen, maar het lukte me echt niet. Ik at alles wat los en vast zat. Ik was alle controle verloren en er zat totaal geen rem op. In zo'n periode was ik werkelijk de hele dag door bezig met eten. Ik plande mijn eetbuien, ik was bang dat ik me niet in zou kunnen houden als ik wel normaal zou eten, ik was alleen maar bezig met braken en ik maakte me op een gegeven moment niet meer druk over of ik aan zou komen van het eten. Ik voelde me moe en uitgeput door de eetbuien en het braken. Ik wilde dit zo niet meer. Ik had zoveel last van mijn eetstoornis op zowel lichamelijk als psychisch gebied. Het moest anders. Ik wilde gelukkig zijn.

Ik denk dat iedereen met een eetstoornis er op een bepaalde manier last van heeft, maar dat de eetstoornis een opperhoofd is in het jou ervan te overtuigen dat het allemaal wel meevalt en je er niet zoveel last van hebt. Veel meiden met een eetstoornis bagatelliseren het probleem. Herkenbaar? Je bedenkt allerlei redenen waarom het bij jou wel meevalt en waarom jij er niet zoveel last van hebt. Je vergelijkt jezelf met andere meiden trekt dan al gauw de conclusie dat het bij jou allemaal wel meevalt, maar let op: jij bent het waard, en zoek hulp, ook al denk je dat je dat je "niet ernstig genoeg" bent!

- Liefs, Romy -