"Het porseleinen masker"

28 maart 2017

Continu op zoek naar bevestiging. Ik dacht dat ik saai was en dom. Dat was voor mij een vertaling van de gedachte: ik ben niet goed genoeg. Ik zocht aandacht van mannen. Ook tijdens de avondjes uit. Ik kom jou af en toe tegen in de discotheek waar we samen heen gaan, en je vriendinnen. Iedereen lacht om mij, omdat ik zo gek dans. Geweldig vinden we het allemaal. Ik moet zelf ook lachen. Het is altijd gezellig. Op alle mogelijke manieren zocht ik de grens op, om me even iets beter te kunnen voelen. Maar mijn verlangen was onbevredigbaar. Doordat ik steeds behoefte had aan meer, kwam ik in ongezonde situaties terecht, waarin ik mijzelf nog meer pijn deed en me uiteindelijk nog slechter voelde over mezelf. Ik kon niet meer slapen. De stress van het eten en alles eromheen, inclusief mijn opleiding aan het Schoevers, de starende blikken van mensen, de drang die ik had om alles goed te doen, het werd me teveel. Ik sliep nooit meer. Soms dan ging ik ’s nachts maar naar beneden, om te gaan eten. Om me beter te voelen. Jij hoorde me soms lopen, de trap op en af. Dat weet ik zeker. Ik voelde me altijd bezwaard. Het werd een obsessie. Ik kon op een gegeven moment aan niets anders denken dan eten en niet-eten, ook ’s nachts. Ik dacht ik dat de eetbuien mij rust gaven. Ik geloofde dat door het eten mijn gedachten tot rust kwamen en ik nieuwe energie opdeed. Nu, achteraf, weet ik dat ik juist onrustig werd door het continue bezig zijn met eten. Ik deed mezelf pijn door me steeds weer vol te proppen met eten. Dat gaf alles behalve energie, en slapen lukte ook al niet. Mensen hadden mij altijd gezien als het vrolijke meisje waarmee het gewoon goed ging. Lekker uitgaan hoorde bij dat beeld.

Hoe meer hulp ik moest toestaan, hoe meer barsten er zouden komen in mijn porseleinen masker. Achter dat masker zat een treurig en eenzaam gezicht dat niet meer wist wie ze zelf was, dat niet meer wist welke weg ze moest bewandelen en hoe vrede met zichzelf en de wereld te sluiten. 

Een van de vragen waar ik erg mee zit is: "Wie ben ik zonder mijn eetstoornis?" De eetstoornis beheerst al ruim 10 jaar mijn leven, en ik ben dan ook ontzettend bang om deze los te laten, Esmee. Ik hoop dat jij dat ook begrijpt. Ik zal het je uitleggen. Het voelt niet alleen als iets wat veilig is, maar ook als een essentieel deel van mij; iets waar ik mijn identiteit aan ontleen.

De eetstoornis hoorde bij mij, net zoals pepernoten bij Sinterklaas horen. Ik kan me nu ik dit schrijf nauwelijks voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien wanneer mijn eetstoornis er niet meer zou zijn. Wat zou er van mij overblijven als deze wegviel? Wat maakt mij bijzonder? Wat vind ik leuk? Waar ben ik goed in? Ik weet het echt niet, dus blijf ik hangen in mijn "veilige" eetstoornis en bleef "dat meisje met boulimia."

- Liefs, Romy -