light

"Alles moest light zijn, anders raakte ik in paniek"

 

22 maart 2017

 

Toen ik stap voor stap het grote aantal light producten afbouwde dacht ik een verandering in mijn stemming op te merken. Zoetstoffen zijn gewoon puur gif. Ik heb daar echt van geleerd. Ik ben sowieso slecht in gewoontes veranderen, misschien wel uit laksheid. Of gewoon omdat ik bang ben voor verandering. Er zijn van die dagen dat ik door de Facebook tijdlijn heen scroll en dat zo ongeveer ieder bericht wat ik zie langskomen negatief is.

 

Niet alleen op Facebook, maar ook op Twitter is dit regelmatig het geval. Mensen klagen wat af via Social Media. Maar klagen en mopperen we niet wat te veel over onbenullige zaken en zouden we af en toe niet wat tevredener mogen zijn op hoe goed alles in Nederland is geregeld? Neem nou de hulpverlening. Hoe vaak ik daar wel niet geklaag over lees: 'ik heb geen zin in therapie' 'stomme kliniek' 'wat een achterlijke psychiater' ...en ga zo maar door. Dit terwijl de hulpverlening in vergelijking met andere landen juist zo goed geregeld is in Nederland. Het kost ons bijna niets (behalve onze zorgverzekering en kleine eigen bijdrage) en er is een enorme keuze aan verschillende hulpinstanties.

 

Ik beken, sinds ik niet lekker in m'n vel zit, ben ik ook veel aan het mopperen en klagen. Het voelt voor mij alsof ik daarmee kan uitspreken dat ik de wereld niet zo leuk vind. Als je constant in een negatieve bui bent, dan stop je niet zo makkelijk met mopperen. Voor mij lukt dat pas als ik de energie heb om aan mijn 'verbeterpunten' te werken. Ik vind eigenlijk dat het wel goed is als mensen af en toe eens mopperen. Ik merk bij mezelf dat ik dat veel te weinig doe en alles gewoon omzet in woede tegenover mezelf... tot ik ontplof en tegen de eerste beste persoon die ik tegenkom begin te roepen.

 

Een eetbuistoornis ontstaat niet van het ene op het andere moment, het is iets wat groeit en meerdere oorzaken kan hebben. Zo is eten in onze maatschappij veel verbonden aan troost. Wie kreeg als kind geen snoepje als je je knie had gestoten? Ook zijn er mensen die al jong hebben geleerd dat negatieve gevoelens niet geuit mogen worden. Onbewust kan eten hierdoor een manier worden om met problemen en emoties om te gaan. Een manier niet te voelen.

 

Ook kan ik erg lang nadenken voor ik beslissing neem. En dat zit al in de kleinste dingen: kleding kopen, soort brood kopen. Of ik ook daadwerkelijk niet goede keuzes maak, durf ik niet te zeggen. Maar het maken van een keuze is bij mij altijd een lastig punt. ik vraag ook altijd bevestiging aan iedereen, om zeker te weten dat ik geen fouten maak. Ik denk niet dat dit direct gerelateerd is aan een eetstoornis maar gewoon aan onzekerheid. Juist doordat ik daar zo over nadenk, over de toekomst, vind ik het zo moeilijk om keuzes te maken. Wat gaat het later opleveren? Ik heb door mijn eetbuien telkens het gevoel dat ik 'geen keus' heb, en hierdoor mijn vrije wil verlies en sneller uit impuls kies en minder verantwoordelijkheid neem voor mijn daden. Door toenemende stressvolle dingen om mij heen (een meningsverschil met iemand, verdriet, boosheid waar ik niet mee om kan gaan ) loopt de innerlijke spanning op en heb ik het gevoel de controle en het overzicht over het leven en mijn emoties te verliezen, en krijg daardoor sneller dan normaal eetbuien. De enige weg om “niks te voelen”.

 

Het blijft een boeiende vraag waarom de één een eetstoornis ontwikkelt bij een bepaalde levensloop of na bepaalde ingrijpende gebeurtenissen, en iemand anders met een soortgelijk verhaal daar niet mee te kampen krijgt. Verschillende factoren kunnen een rol spelen bij het ontstaan van een eetstoornis, maar hoe het precies zit is tot op heden nog niet duidelijk. Ik heb het nodig om verder te gaan, elke dag weer, elk uur, elke minuut, elke seconde. Ik zie hoe je naar me kijkt, en je vriendinnetjes snappen je zus niet. Ze vinden het ergens zielig en rot voor je, dat je zo’n zus hebt als ik. Ik moet huilen. Jij spreekt je faalangst uit, ik vreet hem op...

 

- Liefs Romy - 

Commentaren: 0