Hoe hoort het eigenlijk?

"Hoe hoort het eigenlijk?"

 

10 juli 2017

 

Ik weet eigenlijk  hartstikke goed dat ik niet moet toegeven aan mijn eetstoornis, en dat er juist naar luisteren uiteindelijk mijn dood zal betekenen. Ik weet dat je voeding nodig hebt om te overleven. Niemand kan uiteindelijk zonder eten dus ik ook niet. Je wordt niet zo snel dik van eten. Ook in mijn omgeving zie ik overal mensen die gewoon normaal eten en ook niet dik zijn. Ik heb ook nog eens goede voorbeeld vanuit huis meegekregen. Eigenlijk weet ik dus wel hoe het hoort.

 

Hoe langer mijn eetstoornis duurt, hoe sterker hij wordt. Ik luisterde vaker naar de eetstoornis en min of meer werd ik uiteindelijk de eetstoornis zelf. Alles wat ik deed, deed ik vanuit mijn eetstoornis. Ik vond het lastig om mijn eetstoornis en "normale ik" van elkaar te scheiden. Het beeld van wat normaal was, was totaal verstoord. Je kan de eetstoornis zien als een oplichter, die je van alles probeert wijs te maken, en daardoor ga je twijfelen of je er niet gewoon aan toe moet geven.

 

Ik heb al zeker 10 jaar last van een eetstoornis. Dat betekent niet dat het al tien jaar hetzelfde met me gaat. Ik merk in mijn situatie dat ik verschillende fases meemaak, ook in mijn strijd. Dit zorgde er mede voor dat de eetstoornis onbewust mijn leven insloop en eigenlijk vrijwel alles overnam. Het is bij mij over lange tijd gebeurd, juist daardoor zitten de patronen er nu hardnekkig in. Echter voelde ik mij steeds minder vaak goed. Ik was fysiek erg zwak. Mijn maag deed continu pijn, ik had het ijs en ijs koud en ik stortte regelmatig in: ik was op.

 

Toen ik een heftige eetstoornis had, waren er perioden waarin ik bijna niets at en vervolgens doorsloeg in eetbuien. Ook was ik erg depressief en troostte ik mezelf met eten. Daarnaast was er ook een periode dat ik er alles aan deed om tegen die eetbuien in te gaan, maar op de een of andere manier lukte het me niet. Ik had op een gegeven moment niet eens echt drang meer, maar het was alsof ik gewoon moest eten en niet anders kon, vanwege de hardnekkige patronen waar ik zo aan gewend was geraakt.

 

Bijna altijd krijg ik dan de tips: 'zoek afleiding en probeer een normaal eetpatroon aan te houden...'. Maar wat als je dit allemaal doet en toch eetbuien blijft houden? Wat als je je elke dag voorneemt om weer normaal te eten, maar direct bij het ontbijt al doorslaat en geen idee meer hebt van hoe het komt en wat je er aan moet doen? Ik zou 's ochtends met een prettig gevoel op moeten staan. Dat lukt me echter niet, elke ochtend ben ik namelijk bang voor wat de dag me gaat brengen. Het leven kan toch niet zo mooi zijn, het kan toch niet altijd goed met mij gaan? Het nieuws in de wereld, alle verbroken relaties en levensbedreigende ziektes lijken steeds dichterbij te komen en de illusie van het eeuwige leven is er ook niet meer, zoals vroeger. Het is wachten tot iets fout gaat. Als er vandaag niets fout gaat, gebeurt het morgen wel...

 

- Liefs Romy - 

Commentaren: 1
  • #1

    Eric (dinsdag, 11 juli 2017 20:15)

    Afleiding op die wijze is (voor een deel) schijn.
    Wellicht helpt het als je grondslag van de ES weet te lokaliseren.
    En realiseert dat je niet in 7 sloten tegelijk zult lopen.
    En blijf communiceren.
    Take care!