"Do what is right, not what is easy"

Toen ik nog op school zat, speelde mijn eetstoornis een andere rol in mijn leven dan nu. Dat wil zeggen, de eetstoornis was méér aanwezig. Op den duur heb ik leren functioneren mét eetstoornis. Het voelt dan niet zo ernstig, ik kan alles nog gewoon doen, zo voelt het dan.

In mijn derde jaar van de middelbare school viel ik steeds verder in mijn eetstoornis. Dat ik alle ballen hoog heb kunnen houden verbaasde toen mensen, en mezelf soms ook. Het kostte me steeds meer moeite om me te kunnen concentreren. Tussen de eetbuien en het braken door studeren is niet makkelijk, en telefoonetiquette uit je hoofd leren terwijl je niet hebt geslapen, is ook niet effectief. Maar helemaal opgeven deed ik nooit. Mijn eetstoornis herstel stond op een lager pitje. Ik was er wel mee bezig en wilde ook wel herstellen, alleen stak ik de meeste tijd in andere dingen, die voor gingen voor mij.

Joh, ik kan toch gewoon naar school en andere dingen doen? Ik ben toch niet half dood? Ik nam mezelf daar niet serieus in. Ik voelde niet veel voor een opleiding of carrière, maar toch ging het voor afspraken voor bijvoorbeeld therapie. Dit inplannen ging daarom ook niet altijd makkelijk. "Dan kan ik niet, want dan heb ik een stagedag, of dan kan ik niet want dan moet ik een examen afleggen, of dan kan ik niet want die les is belangrijk." Vluchtroutes.

Ooit moest ik een goede vrienden troosten, omdat ze moest huilen om mij, en zich zo'n zorgen maakte om mijn situatie. Ik begreep dat nauwelijks. Ik kan alles gewoon, doe even normaal. Het komt op den duur wel goed hoor, doe maar rustig. Diep van binnen beangstigde dit mij wel, maar toegeven dat ik geen controle had over mijn situatie, was behoorlijk eng. 

Al die saaie, eindeloze gesprekken met een therapeut hebben me niet geholpen. Ik vertelde alles en was ook eerlijk, vertelde waar ik tegenaan liep, omdat het moeilijk was, dat niks lukte en dan maakte ik een plan voor de komende week, maar het mislukte vrijwel altijd, of ging met horten en stoten om daarna weer gewoon in duigen te vallen. Ik had er helemaal geen energie voor. Andere dingen gingen voor. Zo sloop mijn eetstoornis dieper en dieper naar binnen.

Na een psychisch onderzoek van een therapeut, vertelde zij me naderhand dat ze me in wil schrijven voor een klinische behandeling. Dit was intern, en duurde in totaal een half jaar, inclusief nazorg therapie. Mijn eerste (en tweede) reactie was dat dit écht niet kan, gezien mijn opleiding, werk straks, sociale status... Ik had dingen te doen. Ze zei me dat ik er over na moest denken, want zo doorgaan had geen zin volgens haar. Ik heb nog heel erg lang (tot op heden soms) gedacht dat ik het écht wel anders kon, herstellen, gewoon, met een gesprek her en der, en een nieuw plan, maar ik ben het punt voorbij dat ik de illusie heb dat ik zo genezen zal, op deze manier.

Dat ik destijds functioneerde op school, betekende helaas niet dat het ook echt goed ging. Ik ben nog steeds ziek, ongeacht mijn prestaties of cijferlijst. Ik vond het destijds heel pijnlijk dat ik moest stoppen met mijn opleiding, omdat ik niet meer kon. Ik moest mij focussen op herstellen, zodat ik later weer beter door kon gaan met mijn opleiding. 

Stoppen met werk, of opleiding, is niet prettig, maar als je kijkt naar wat je eetstoornis je op den duur allemaal kost, verdien je die tijd makkelijk terug, als je eenmaal hersteld bent!

Liefs, Romy