Je vecht zo hard, achter elkaar. Leef en lachen, maar de angst en de pijn komen elke keer weer terug. Je tranen die achter je ogen drukken, de glans van je ogen wegnemen. Hoe erg je je best ook doet, om te stralen, het donker verdwijnt nooit. Het ligt altijd op de loer, te wachten op een doorbraak, een momentje van zwakte. Even denk je vrij te zijn, te leven, maar ineens vlieg je de kooi weer in, zomaar. Gevangen. In de kooi met tralies, waar je zo makkelijk in past. Je wil niet meer.
Na mijn bevalling had ik geen enkel vertrouwen in mezelf. Ik wilde van alles krijgen, maar ik had vertrouwen in mezelf en mijn omgeving nodig. Mijn eetstoornis en veilige wereld was mijn gehele comfort. Niemand mocht dit van me afpakken. Er was veel tijd, vertrouwen en doorzettingsvermogen voor nodig om dit te veranderen. Langzaamaan lukte het weer om normaal te eten en dingen normaler te gaan ervaren. Allerlei gevoelens die ik ooit had gehad, kwamen ineens terug. Ik kon er nu wel beter over praten dan vroeger. Ik leerde het, langzaamaan. Ik leerde deze gevoelens er te laten zijn en leerde mild omgaan met mezelf.
Alles liep na mijn zwangerschap zeker niet perfect, want naast dat ik in mijn kraamtijd ook aan het leren was over het leven, ging alles met extreme pieken en dalen. Angst en zorgen gaan niet weg van de een op andere dag, ze kwamen na mijn zwangerschap tien keer zo hard terug. Dat kost tijd en energie en sommige dingen horen ook gewoon bij het leven van een moeder. Ik leefde eigenlijk in een gevangenis na mijn bevalling. Ik leefde, maar voelde niet écht. Het kan zo bijzonder zijn allemaal, mensen spreken vaak van "een roze wolk". En ja, het leven komt met negatieve en positieve gevoelens. Het hoort er bij.
Rommelen met eten lijkt een tijdelijke oplossing voor het niet kunnen omgaan met gevoelens. Het maakt mijn leven op de lange termijn moeilijker en zwaarder, en ook de levens van mensen in mijn omgeving. Ik verloor er positieve gevoelens door én liep het échte leven mis. Ik verschuilde me in een kleine, verstikkende, zelfgebouwde gevangenis.
Het is de uitdaging om de deur van je gevangenis open te zetten. Misschien staat hij al open, maar durf je er nog niet doorheen te wandelen. Pak een hand vast van iemand van wie je houdt, trek jezelf eruit en wandel het echte leven tegemoet!
Liefs, Romy
Reactie schrijven