Relativeren is een vak apart

 

Maakt een eetstoornis je tot een slecht mens? Of tot een ander mens? Soms voelt het, alsof je je eetstoornis geworden bént. Op die momenten is je eigen karakter vaak ver te zoeken. Ook voor de omgeving kan dit zo aanvoelen, alsof je er zelf niet echt meer bent, maar helemaal bent overgenomen door de eetstoornis. Weet dat je nooit een eetstoornis bent. Een eetstoornis overkomt je. Het is een gespannen strijd, die nooit stopt. Je bent moe en kijkt wantrouwend naar de wereld om je heen. Ik vond sociale situaties waarin eten voorkwam heel erg vervelend en lastig. Ik voelde me dan een kat in het nauw... en ja, die maakt rare sprongen. 

 

Ik wil het hier graag hebben over het eeuwige cliché wat je vaak tegenkomt als je een eetstoornis of andere verslaving hebt. Afleiding.

 

Heb je last van eetbuien en kun je niet stoppen om er aan te denken? Zoek gewoon afleiding! Voel je angst? Zoek afleiding. Blijf je altijd piekeren? Zoek afleiding. Heb je de neiging om met eten bezig te zijn in je hoofd? Zoek afleiding. Roept eten spanning op? Zoek afleiding. Maar wat als je afleiding zoekt, en de afleiding helemaal niet werkt?

 

Wat ik ook deed of probeerde, ik bleef me altijd onrustig voelen. Misschien omdat ik om de verkeerde reden iets ging doen, maar mijn gedachtes bleven eigenlijk altijd afdwalen naar eten, eetbuien, angst en andere drang. Ik dacht vaak, als ik even een serie ga kijken, ga ik één snackje eten. Een beetje toegeven, maar geen eetbui ervan maken. Ze zeggen tenslotte altijd dat je lief moet zijn voor jezelf, nietwaar? Jezelf iets gunnen. Ik wist al dondersgoed, stiekem dat één snack begon en uitliep in heel véél snacks. Eigenlijk eindigde het standaard in een flinke eetbui met alle gevolgen van dien. 

 

Afleiding zoeken hielp bij mij helemaal niet. Ik werd er verdrietig van en voelde me machteloos wanneer het me niet lukte om mezelf af te leiden. Ik begon dan te twijfelen aan mezelf, en aan de afleiding die ik zocht. Niks gaf de intense rust die ik ervaarde tijdens het toegeven aan zo'n heerlijke eetbui. Niks kon ik zo goed als dat, niks kon dit gevoel evenaren. Ik kon nergens opluchting in vinden. Hoe moeilijker ik aan afleiding ging denken, hoe erger ik neigde naar een eetbui. Hoe krijg ik dit gevoel weg?

 

Mijn eetstoornis was mijn dubbele bestaan. Toen mijn anorexia overvloeide in boulimia, werd het over het algemeen minder zichtbaar dat ik een eetstoornis had. Ik vond dit wel fijn en prettig, want dan zou het niet zo opvallen dat ik erg rommelde met eten. Mensen bemoeiden zich veel minder met me, en dachten allemaal dat ik genezen was. Als mensen zich minder met me bemoeiden, zou ik minder strijd ervaren. Dat was mijn idee en gevoel. Toch brak die schijn ophouden me wel eens op. De spanningen liepen thuis zo hoog op, dat ik iedereen irriteerde met mijn eetstoornis. Ik verlangde naar eten en eetbuien hebben, de hele dag door. Ik kon enorm opvliegerig zijn en heel erg boos worden. Alles en iedereen zat me in de weg, en ik wilde gewoon alleen zijn en eten. Natuurlijk wilde de omgeving mij alleen maar helpen, en bedoelden ze het goed, maar mijn eetstoornis protesteerde als een gek. En helaas zat die in mijn lichaam. 

 

Waar ik ook was of heen ging, de eetstoornis volgde me natuulijk overal. Ik was nooit meer even alleen, ik had nooit even vrij. Ik werd geteisterd door mijzelf. Zou ik dit nu gaan eten? Of straks? Nog even wachten? Nee, waarom? Nu eten? Hoeveel dan eten? Waarom niet gewoon een eetbui? Waarom naar school gaan? Nu naar huis gaan? Ik werd er gek van! Waarom had ik deze gedachten non-stop?! Ik kon er niks mee, deze eetstoornis. Ik probeerde alles te verdrijven uit mijn hoofd, maar helaas werkte het vaak anders. 

 

Ik heb zoveel afspraken afgezegd, vaak op het laatste moment, omdat ik me niet lekker voelde qua eten of omdat het me teveeel moeite kostte. Ik ben zo vaak kwaad en chagrijnig geweest, omdat ik spanning ervaarde in mijn eigen lichaam. Ik heb dingen niet gedaan om in de plaats eetbuien te kunnen hebben. Ik heb veel gelogen, omdat ik me schaamde voor de lelijke waarheid. Ik heb allerlei uitjes verpest omdat ik terug wilde naar mijn eigen, veilge omgeving met eten. Ik was totaal gesloten, in mezelf gekeerd, in de ban van mijn eetstoornis die mijn volledige persoonlijkheid wegvaagde. Ik was mezelf, niet mezelf. Ik heb er spijt van, maar het voelt alsof ik er niks aan kon doen. Ik wilde het niet zo. 

 

Ik snap het als er mensen boos waren. Soms kon het me niks schelen, maar ik heb me ook over heel veel dingen enorm schuldig gevoeld, dat is niet te beschrijven. Ik kan nu veel beter relativeren, dit heb ik geleerd met de tijd. De dingen die gebeurd zijn, kan ik niet meer goedmaken of rechtzetten. Ik ben vrienden verloren, familie die zich tijdelijk tegen mij keerde. Het was zoals het was, ik ben er uit geklommen en heb mijn leven verder uitgebouwd. Ik heb vriendschappen terug gewonnen, en ben nieuwe relaties aangegaan. Ik verwacht momenteel mijn eerste kindje, een dochter, en vergeef het mezelf dat ik onrust heb veroorzaakt. Ik moet verder. Ik ga verder. Dag eetstoornis.

 

Liefs, Romy