Eetbui na eetbui.
Ik probeer de controle te grijpen over eten, maar eten laat zich niet controleren, althans, niet door mij. Ik kan niet meer zonder. Ik wíl wel anders, maar het lukt me niet om er niet aan toe te
geven. Eetbuien zijn als drugs voor mij. Ik heb het nodig om de dag door te komen, om me normaal te voelen, rust terug te krijgen in mijn lichaam. Dag en nacht giert er benauwdheid door mijn
lichaam. Ik voel me zwaar gespannen, rusteloos en weet me geen houding aan te nemen. Ik ijsbeer door het huis en zoek geforceerd naar afleiding, die ik nergens kan vinden. Ik denk alleen maar aan
eten. Ik mag er niet aan toegeven, vandaag moet ik sterk zijn. Ik moet sterker zijn dan mijn eetdrang.Ik denk er de hele dag aan. Hoe ik ook probeer afleiding te zoeken, er niet aan toe te geven,
er van weg te rennen, het blijft me achtervolgen. Na heel lang vechten, totdat ik fysiek én mentaal geen tegenstand meer kan bieden, geef ik er aan toe. Het heeft de macht over me. Ik ben
verslaafd aan eten.Hoe harder ik mezelf toespreek, hoe meer de eetstoornis aan me trekt, en hoe meer trek ik krijg in een eetbui. Ik ben niet in staat om weerstand te blijven bieden, en móet wel
toegeven aan de drang naar eten. Het is erg goed te vergelijken met een drugsverslaving, de drugs heb je nodig om je weer "jezelf" te voelen en rust te krijgen.Ik heb niet altijd geschikt
eetbui-voedsel in huis, en kan daardoor niet toegeven aan mijn eetdrang op dat moment. Hoe moet ik dan mijn drang stillen nu? Ik moet dan eerst naar de winkel om eten te kopen. Ik moet NU eten.
Zo snel mogelijk. En niemand mag het zien.Eetbuien gaan gepaard met een enorm verdriet bij mij. Ik wil dit helemaal niet, máár... stoppen is geen optie. Ik moest eten van mezelf. Ik krijg alleen
op deze manier rust. De spanning die ik ervaar is echt ondraaglijk, en ik kan het wegnemen door te gaan eten. Wat moet ik anders doen?Eetstoornissen en verslavingen zijn in mijn optiek vrijwel
identiek aan elkaar. Je zoekt naar iets wat je leegte kan opvullen. De een zoekt het in alcohol, drugs of een ander zoekt het dus in eten. Allemaal manieren om niks te hoeven voelen, niet na te
hoeven denken. Diep vanbinnen gaat het er om dat je je niet oké voelt over en met jezelf, je bent niet gelukkig en voelt je niet goed genoeg voor deze wereld. Je hebt drang om jezelf kapot
te maken en ik deed dat door het hebben van gigantische eetbuien. Toen ik op school zat, ontstond er toen ook vaak al eetdrang. Ik moet dan nog uren overbruggen, maar dat lukte dan niet.
Maar ja, een eetbui op school, dat ging niet. Ik at dan in één keer al het eten op wat ik mee had, en probeerde zo snel mogelijk naar huis te kunnen gaan.Er is een groot verschil tussen een
eetstoornis en een andere verslaving. Iemand die verslaafd is aan alcohol of drugs bijvoorbeeld, kan dit uit zijn leven bannen. Stoppen met het gebruiken en er nooit meer mee in aanraking komen.
Die keuze heb je. Helaas werkt het helemaal niet zo met eten. Je kan niet je leven lang stoppen met eten, en er nooit meer aan denken, want dan ga je dood. Je kan er dus niet voor kiezen om het
uit je leven te bannen. Je moet dus leren omgaan met de extreme drang naar eten. Dat is érg moeilijk, kan ik je vertellen. Het voelt soms dus onmogelijk om tegenstand te bieden, de spanning in je
lichaam is dan zó hoog, en je kan het niet meer op een gezonde manier verminderen. De verleiding is dan vaak te groot.Vaak denk ik: shit, het eten ging zo goed vandaag en nu had ik het weer
verpest met een eetbui… Ik haatte mezelf echt na zo’n eetbui. Ik was zo verdrietig. Ik wist echt wel dat dit niet normaal was, maar het leek wel alsof ik het niet tegen kon houden. Soms gebeurde
dit ook meerdere malen op een dag. Voor de buitenwereld hield ik dit altijd verborgen, omdat ik het heel vies vond en me ervoor schaamde.Voor de buitenwereld lijkt het vaak erg simpel. Ze zullen
misschien denken dat je geen zelfcontrole hebt. Voor mensen met boulimia is dit heel pijnlijk, omdat ze dit zelf ook vaak zo kunnen zien. Ze snappen zelf niet goed waarom ze de eetbuidrang niet
kunnen weerstaan. In hun omgeving vragen mensen zich dit ook af, wat het nog moeilijker maakt voor de boulimia-patiënt zelf. Het ligt niet zo simpel. Boulimia is een psychische aandoening en
ziekte, en zit heel erg complex in elkaar. Het is zeker geen gebrek aan zelfbeheersing. Je bent ziek en verdient hulp. Net als ieder ander. Boulimia is niet altijd te zien aan de buitenkant, maar
des te merkbaarder aan de binnenkant. Neem het serieus!
Liefs,Romy
Reactie schrijven