Hi, ik heb last van hersenschokkenIk weet het nog als de dag van gisteren: "ik weet wat we doen, ik schrijf je een heel mild middel voor en dan heb je zo je emoties weer onder controle", zei mijn huisarts vol overgave. Mijn antwoord was eigenlijk vrij mild, net zoals het middel zou moeten zijn. Ik wist niet goed waar ik aan zou beginnen, door te starten op aanraden van de arts met antidepressiva. Hij wilde dat ik het langzaam zou op gaan bouwen. Ik had geen idee, en voelde me leeg en naar, na de scheiding van mijn ouders, en met mijn eetstoornis ging het ook altijd nog hetzelfde. Veel mensen slikten het volgens hem en hadden hier heel veel baat bij. Tja, als de arts dacht dat het een goed idee was, dan moest ik het maar proberen. Ik begon met een heel lage dosis, en zou dit langzaam op gaan bouwen, zei de arts direct. Ik zou heel erg makkelijk weer af kunnen bouwen, zonder problemen. Iedereen slikte dit middel tegenwoordig, immers. Ik had er weinig vertrouwen in, en wilde liever iets anders proberen zonder medicatie, maar omdat de arts zich zo opdrong, stelde ik me open, ik wilde namelijk graag veranderen en me beter en lichter voelen. Wel een vreemd idee vond ik, dat een pilletje daarvoor zou gaan zorgen.Inmiddels weet ik niet meer hoe lang ik dit nog vol kan houden. Ik kan het niet uitleggen aan mensen, iedereen doet zijn best het te begrijpen, maar écht begrijpen doet niemand het. Het is onmogelijk om goed uit te leggen. Staat de tijd stil, of vliegt de tijd voorbij? Eetbuien, angst. Alles vervaagt, gedachteloos prop ik me vol. Ik proef niks, zo veel mogelijk, zo snel mogelijk. Het is onvermijdelijk.Het wordt erger en erger sinds ik de pillen slik. Niemand ziet het aan me, maar mijn hoofd schakelt zich extreem vaak aan en uit. De hele dag door. Ik word gek, en het beïnvloed mijn hele functioneren. Ik kan niet meer doorgaan, ik word er krankzinnig van. Het is maanden geleden dat ik mijn laatste pil Venlafaxine innam, en ik voel me nog elke dag moedeloos en heb het gevoel dat deze afkickverschijnselen nooit meer weg zullen gaan. Na een week afbouwen van de pillen, voelde ik de eerste schokken. In mijn hoofd. Een paar keer per dag, een soort stroomschokken in mijn hersenen die ik absoluut niet kon verklaren in het begin. Ik had zoiets nog nooit eerder ervaren, en ik dacht oh dat is vermoeidheid, ik ging extra vitamines slikken en lette wat beter op mezelf. Nou, nee. Al snel werden de schokken erger en frequenter en gingen er weken voorbij zonder dat ik een dag zonder schokjes had. Ik had de hele dag door last van deze "elektrische hersengolven". Ik had constante hoofdpijn en de schokken werden zo erg dat ik nauwelijks een gesprek kon voeren. Ik ging tijdens een gesprek enorm zweten, niet van angst of zo, maar fysiek, van het afkicken. Ik kon me niet meer concentreren en mijn hersenen schakelden zich constant even uit. Een jaar ging voorbij, ik was gestopt met het wondermiddel van de huisarts, en de schokken waren nog steeds niet weg. Kwam ik hier ooit nog vanaf?Ik was zo boos. Zo boos. Ik moest dit helemaal alleen doen, en die rot arts had me verteld dat het afbouwen van deze antidepressiva geen enkel obstakel zou zijn, en ik dit altijd kon doen wanneer ik wilde. Het was een ware hel. Echt waar, als ik iemand mag adviseren over antidepressiva, begin er niet aan. Je komt er niet meer vanaf. Ik had meer toezicht moeten hebben en iemand had mij moeten begeleiden in de strijd van afbouwen en afkicken van die medicijnen. Ik heb uiteindelijk verantwoordelijkheid over mijzelf, ja, dat klopt, maar met mijn gesteldheid dacht ik er te makkelijk over. Ik wilde van die troep af, zo snel mogelijk. Toen ik zwanger raakte, was de maat vol. Ik moest van die zooi af. Mijn lichaam en hoofd wilde niet, maar voor mijn ongeboren kindje moest ik wel. Ik voelde me in het begin heel erg slecht en moe, en had de hele dag schokjes. Nog steeds heb ik er soms last van, ik betrek mijn vriend er bij zodat hij weet waar ik doorheen ga. Ik ben blij dat ik ben gestopt met die rotmedicijnen, en ik was zo bang dat ik voor altijd met die afkickverschijnselen moest leren leven. Als je middenin een eetstoornis zit, kan je het gevoel hebben dat je geen doorzettingsvermogen heb. Je kan boos worden op jezelf als je weer een eetbui hebt gehad, en het niet lukt je dingen te voorkomen op gebied van eten. Je vraagt jezelf dan steeds af waarom je geen controle hebt, en je snapt niet waarom je geen grip hebt op je situatie. Waar is mijn innerlijke kracht gebleven? Ook ben je bang dat dit is hoe anderen je zullen zien, als iemand zonder discipline. Je bent je er bewust van dat eetbuien verbonden worden aan een gebrek aan beheersing en doorzettingsvermogen. Ik steek het eten immers zelf in mijn mond. Ik heb zelf enorm lang op deze manier gedacht en geleefd. Ik deed er voor mijn gevoel ook alles aan om eetbuien te voorkomen, ik was de hele dag en nacht geforceerd bezig met "doorzetten". Het was intens zwaar. Ik denk dus ook dat een gebrek aan doorzettingsvermogen geheel onterecht is, dit is niet het geval bij een eetstoornis. Het gaat hier om een psychische ziekte. Naar mijn idee hebben mensen met een eetstoornis juist heel veel doorzettingsvemogen. Je eetstoornis is immers ook opgebouwd. Compensatie gedrag is een extreme handeling die fysiek en mentaal enorm veel energrie vreet. Toch heb je met boulimia het gevoel dat je dit moet doen om je doel te kunnen bereiken. Je gaat door, ook al ben je lichamelijk en geestelijk op. Hoezo heb je dan een gebrek aan doorzettingsvermogen?Helaas is een eetstoornis nooit helemaal tevreden en het gewenste resultaat wat je in je hoofd hebt zitten, zul je nooit kunnen behalen omdat het zich altijd zal bijstellen. Volgens de eetstoornis is het namelijk nooit goed genoeg en kan de lat altijd een stukje hoger gelegd worden. Als je doet wat de eetstoornis van je verlangt, zul je nooit goed genoeg zijn.Gelukkig werden mijn hersenschokken minder, en heb ik er nu nog nauwelijks last van. De schokjes die ik soms nog ervaar maken mij niet meer bang. Ik weet wat ik er ongeveer aan kan doen, en als ik goed voor mezelf zorg, zijn ze er niet. Ze dienen als een soort waarschuwing. Maar ooit terugstappen op antidpressiva? Dat nooit.
Reactie schrijven
Mam (zaterdag, 10 maart 2018 20:12)
Goed zo!!